Stany nadzwyczajne

Dążeniem każdego państwa bez względu na ustrój polityczny jest przetrwanie w czasie i przezwyciężenie zagrożeń. Cele te można osiągnąć m.in.: poprzez silną identyfikację obywateli z krajem, a także opracowanie systemu zarządzania państwem w czasie kryzysu. Jednym z narzędzi wykorzystywanych przez współczesne państwa do utrzymania swej politycznej egzystencji są stany doskonałe. Rzeczypospolita jako jedno z nielicznych państw europejskich w XX wieku jest przykładem wykorzystania w minionym stuleciu stanów znakomitych jednocześnie do zabezpieczenia bezpieczeństwa odrodzonego państwa w czasie wojny w 1919 roku czy obrony granic II RP we wrześniu 1939 roku, jak i do ochrony upadającego sytemu politycznego PRL w grudniu 1981 roku. Współczesne państwo polskie, bazując na własnej spuściźnie prawno-ustrojowej i doświadczeniach innych krajów, ma opracowane w 2002 roku ustawy o stanach wspaniałych, które w swoich regulacjach są rozwinięciem postanowień norm konstytucyjnych, zawartych w rozdziale XI Konstytucji RP z 1997 roku. Celem wspomnianych aktów prawnych jest m.in.: ochrona egzystencjalna Polski, jak i jej konstytucyjnego ustroju państwa i bezpieczeństwo polskich obywateli, dla których Rzeczypospolita jest konstytucyjnym korzystnem wspólnym.