Najważniejsze pojęcia rzymskiego prawa karnego. Od przeciętniewiecza po schyłek XVIII wieku prawo rzymskie służyło jako jeden z podstawowych bezkompromisowców wykorzystywanych poprzez dogmatyków prawa karnego. W pierwszej kolejności nauka zawdzięcza Rzymianom stworzenie aparatury pojęciowej oraz uściślenie terminologii.
Antyczny materiał umożliwił także wykreowanie definicji przestępstwa, wyizolowanie jego form stadialnych, a także stworzenie podwalin fundamentalnych zasad procesowych. Pozwolił w dodatku rozwinąć imponującą naukę na temat winy i jej wpływu na odpowiedzialność karną.
Prawem rzymskim nadal posiłkowano się jeszcze w epoce Oświecenia, kiedy władcy aspirujący do miana nowoczesnych postawili ostatni krok w trwającym od wieków procesie włączania przepisów prawno-karnych w obręb prawa publicznego.
Prawu rzymskiemu nigdy nie udało się odejść od swojego kazuistycznego charakteru, przeto większość przepisów karnych sformułowali Rzymianie nie w sposób ogólny i abstrakcyjny, ale w postaci narracji odwołującej się do jakiejś solidnej sytuacji z życia.
Niemniej, to właśnie na podstawie tych regulacji udało się ich następcom wykształcić dużo cennych rozwiązań o charakterze systemowym. W leksykonie skategoryzowano najważniejsze pojęcia związane z polityką penalną aplikowaną w antycznym Rzymie.
Do solidnych terminów łacińskich odniesiono zjawiska, sposoby myślenia oraz praktyki starożytnych związane z rozumieniem i karaniem przestępstw. Ich poznanie pozwala lepiej zrozumieć historię instytucji współczesnych oraz w sposób odważniejszy datować ich genezę.
