Książka próbuje określić rolę, jaką w socrealizmie wskazano znikomym formom satyrycznym. Pytając o miejsce "kpiarza" w kulturze stalinowskiej, autor stara się zrekonstruować postulaty wysuwane pod adresem satyry, a także zaprezentować sposoby ich wykonywania. Zwraca także uwagę na to, jak drobne formy były ipowszechniane przez środki masowego przekazu, m.in. Poprzez czasopisma i plakaty. Temu plastikowemu ujęciu towarzyszą w "Miejscu dla kpiarza" analizy bardziej szczegółowe, w których autor skupia się na wybranych aspektach podejmowanej problematyki: zjawisku przenikania języka polityki do satyry (metaforyka "czystki"), opisie ubioru bikiniarza czy redakcji "Szpilek" (i "Krokodyla") na śmierć Stalina.
