Sztuka według polityki

Książka stanowi próbę całościowego spojrzenia na poezję powojenną poprzez kategorię ludzkiej cielesności. Lektura utworów Świrszczyńskiej, Miłosza, Różewicza, Kamieńskiej, Grochowiaka, Herberta, Pasierba, Poświatowskiej, Wojaczka, Barańczaka i Krynickiego pozwala ukazać ciągłość refleksji nad tożsamością jako pokaźnym problemem innowacyjnej i ponowoczesnej świadomości. Wyłaniający się z tych analiz obraz podmiotu opiera się głównie na relacji z drugą osobą (relacji, która przynależy do cielesnej kondycji) jako nieodzownym wymiarze przedstawiania jednostki: jest ona przecież za każdym razem kimś "dla kogoś", kimś "z kimś". Dialogowy wymiar naszego życia autorka książki prezentuje w kontekście m.in. Myśli Emmanuela Lévinasa, łącząc w ten sposób kulturową, filozoficzną, teologiczną i literaturoznawczą perspektywę prowadzonych interpretacji. Tak zarysowany antropologiczny projekt badawczy ujmuje poezję uwydatniającą cielesność jako typ zapisu egzystencjalnego: wychodzące od poetyki tekstu analizy kategorii intymności, somatycznego wymiaru twarzy, pragnienia dotyku zmierzają w stronę "wiersza-gestu" szukającego drugiej osoby. Przedstawiona w ten sposób "poezja ciała" kontynuuje linię Leśmianowską we współczesnej poezji - odmienną równocześnie od awangardowego odsłaniania ciała, jak i postmodernistycznej jego wirtualizacji - stanowiąc zarazem wariant pomostu pomiędzy postępowością a ponowoczesnością.