WIERSZE WYBRANE

"obfity ten tom nazywa się skromnie,,Wiersze wybrane", lecz na prawidłowy ład mógłby się nazywać,,Wiersze prawie wszystkie". Bo od debiutu w 1969 po garść wierszy najnowszych jest tam w zasadzie cała poezja pisana poprzez Krynickiego w ciągu czterdziestu lat. Co dziś przeważnie zadziwia w trakcie lektury tej poetyckiej panoramy, to niebywała wprost językowa wirtuozeria językowa. Niby za każdym razem było wiadomo, że Krynicki to filar,,poezji lingwistycznej" i tak dalej, ale przecież tak rozumiana,,lingwistyka" - jako Nowofalowa walka z komunistyczną nowomową, to był tylko etap w tej twórczości. Chodzi o coś istotnie więcej. Otóż Krynicki uczynił z mowy polskiej instrument o niebywałej giętkości choćby jak na nadzwyczajne przecież osiągnięcia wielu polskich poetów. Chyba nie było po wojnie drugiego liryka, który by tak uruchomił język i gramatykę. Jego wiersze, zwłaszcza te z lat 70., to niemal antologie możliwości polszczyzny jeśli idzie o składnię, słowne wieloznaczności i wszelkie zdaniowe konstrukcje pracowicie posystematyzowane przez profesora Klemensiewicza w jego popularnej,,Gramatyce języka polskiego". Może jeden Białoszewski, może Barańczak mogliby się z nim równać. Od swych,,Dziadów" i swojego,,Konrada Wallenroda", czyli wojującej poezji z tomów,,Organizm zbiorowy" i,,Nasze życie rośnie" z lat 70., przeszedł Krynicki mickiewiczowską drogę do swych liryków lozańskich i czegoś w rodzaju,,Zdań i uwag", co często bywa naturalnym kierunkiem rozwoju dla poetów o szczególnym poczuciu duchowej misji, zachowując rzecz jasna wszelkie proporcje. Ale ręka mi nie drży, gdy to piszę, bo zwłaszcza niektóre epigramaty Krynickiego z,,mało więcej" czy,,Wierszy, głosów" mam właśnie za liryki lozańskie XX wieku. "Wiersze wybrane" stawiam spokojnie obok podobnych zbiorów Herberta, Miłosza, Szymborskiej, Barańczaka czy Białoszewskiego, w absolutnym przekonaniu, iż tam właśnie jest ich miejsce." Tadeusz Nyczek Powyższy opis pochodzi od wydawcy.