Podstawą serii był przejęty w 1810 r. Przez państwo Pruskie majątek śląskich klasztorów. W albumie prezentowane są niezwykle cenne obiekty średniowiecznej sztuki sakralnej, malarstwa oraz instalacje polskich artystów minionego stulecia.
Wybrane prace z liczącej ponad dwieście tysięcy obiektów linii Muzeum Narodowego we Wrocławiu prezentowane są na wystawach stałych w sposób standardowy dla większości polskich muzeów - chronologicznie i z podziałem na regiony geograficzne.
W niniejszej publikacji postanowiliśmy odejść od tego klasycznego modelu i pokazać malarstwo, a także rzeźbę europejską całościowo, w najróżniejszych relacjach i zależnościach, poddaną wielokulturowym wpływom. Podobnie prezentowane jest rzemiosło artystyczne, w dodatku bogatsze o wyroby Dalekiego Wschodu, na ogół japońskie.
Wyjątek stanowi sztuka współczesna, wyłącznie polska, co jest rezultatem braku w zbiorach reprezentatywnych prac z innych państw. Epilog dziejów niemieckich muzeów we Wrocławiu przyniosła wojna. W latach 1942-1943 rozpoczęła się ewakuacja większości zbiorów do klasztorów, zamków i pałaców przede wszystkim na terenie Dolnego Śląska.
Późniejsze losy tych składnic były przeróżne. Niektóre spłonęły podczas działań wojennych, inne zostały rozgrabione. Po wojnie Wrocław znalazł się w granicach państwa polskiego. Pracownicy Referatu Muzeów i Ochrony Zabytków zajęli się zabezpieczaniem pozostałych na miejscu dóbr kultury, w tym dzieł sztuki, odnajdywanych w ruinach muzeów i w rozmaitych schronach na terenie miasta.
Na podstawie odnalezionych fragmentów dokumentacji odtwarzano miejsca wojennej ewakuacji zbiorów. 28 marca 1947 roku powołane zostało wielodziałowe Muzeum Państwowe we Wrocławiu. Na jego siedzibę, w której posiada się do teraz, przeznaczono gmach tzw.
starej rejencji, chociaż był on dość poważnie uszkodzony przez działania wojenne. Trzy lata później wrocławskie muzeum uzyskało rangę centralnego muzeum Śląska, z czym wiązała się zmiana nazwy na Muzeum Śląskie we Wrocławiu.
W listopadzie 1970 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki przemianowało je na Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Był to efekt wieloletnich starań o podniesienie rangi instytucji i zrównanie z trzema noszącymi wtedy to miano najważniejszymi muzeami polskimi.
