W literaturze jednocześnie światowej, jak i krajowej występuje zauważalna luka badawcza związana z nierozpoznaniem zjawiska, jakim jest kultura podejmowania ryzyka w przedsiębiorstwach rodzinnych, a w rezultacie: 1.
niedostatecznym zdiagnozowaniem istoty i przejawów powyższego zjawiska, wymiarów kultury podejmowania ryzyka oraz jej uwarunkowań 2. Niezidentyfikowaniem rodzajów tej kultury i jej potencjalnego oddziaływania 3.
brakiem analiz dotyczących potencjalnych możliwości sposobów kształtowania kultury podejmowania ryzyka w przedsiębiorstwie. Powyższy wątek badawczy jest w sytuacji przedsiębiorczości rodzinnej kluczowy, typowo w kontekście poznania, jakie oddziaływanie na kulturę podejmowania ryzyka wywiera kultura ryzyka właścicieli przedsiębiorstwa, a jakie kultura ryzyka innych interesariuszy, w tym pracowników.
wskazana powyżej luka badawcza ma znaczne konsekwencje w obszarze praktyki gospodarczej. W aspekcie poręcznym, w procesach zarządzania w przedsiębiorstwie rodzinnym uwaga właściciela albo innej osoby zarządzającej koncentruje się na identyfikacji, a następnie analizie ryzyka w celu zaplanowania trafnych reakcji na nie.
Pomija się natomiast aspekty kulturowe związane z ryzykiem i znaczenie, jakie mają one dla podejmowanych decyzji, a w wyniku czego dla rezultatu prowadzonych działań i przedsięwzięć. Przedsiębiorcy rodzinni nie umieją identyfikować, poprzez co nie znają specyfiki kultury ryzyka istniejącej w przedsiębiorstwie, na skutek czego finalnym zaś nie potrafią jej kształtować i rozwijać zgodnie z przyjętymi założeniami.
na dodatek przedsiębiorcy nie mając świadomości i wiedzy dotyczącej relacji pomiędzy kulturą ryzyka a kulturą innych interesariuszy nie potrafią identyfikować jej słabych i solidnych stron, i zagrożeń i szans, jakie z niej wynikają.
na skutek czego nierozpoznana kultura podejmowania ryzyka może sama stanowić wyraźne źródło ryzyka dla przedsiębiorstwa, a przez to ograniczać szanse na powodzenie wykonywanych przedsięwzięć. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
