Niniejsza praca jest pierwszą w polskiej literaturze historyczno-artystycznej próbą przekrojowej analizy zjawiska powtarzania planów w architekturze sakralnej Rusi od średniowiecza do lat powojennych. Prowincjonalizm znamionujący sztukę tego obszaru, odizolowanego od nowatorskich ośrodków artystycznych, pozwala stanowczo adekwatnie scharakteryzować przyczyny wielokrotnego używania tych samych rzutów.
W pracy przedstawiono równocześnie przykłady warsztatowego powielania planów, jak również urzędowe projekty typowe. Do pierwszej kategorii należą m.in. Świątynie powtarzające rzut katedry łacińskiej we Lwowie, grupa kościołów halowych z pocz.
XVI w. (m.in. Świeże Miasto, Rohatyn) czy XVII-w. Historyzujące kościoły na rzucie treflowym (m.in. Potok Złoty, Podhajce). Drugą analizowaną w pracy kategorię stanowią projekty urzędowe, w tym plany tzw.
Musterkirchen (kościołów typowych), opracowane poprzez austriackie urzędy budowlane. Jest to pierwsza tak dokładna analiza tego pomijanego dotychczas zjawiska. Na dodatek przedstawiono tu nieznane w polskiej literaturze wiedeńskie pierwowzory projektów Musterkirchen dla Galicji i omówiono kościoły charakterystyczne, zaprojektowane na przełomie XIX i XX wieku poprzez K.
Piekarskiego i T. Obmińskiego i dzieła W. Dayczaka. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
