Trzynaście krzeseł Dwukropek

Jack, zwabiony delikatnym światłem sączącym się zza zasłon w oknie na piętrze, zakrada się do tajemniczego opuszczonego domu. Kiedyś słyszał o tym domu dziwne rzeczy, zupełnie niestworzone, a jednak… Jack nie mógł przestać myśleć o tym, co usłyszał i oto dzisiaj stoi przed drzwiami, zza których dobiegają przyciszone głosy, i próbuje się zdecydować, czy nacisnąć klamkę, czy uciec. W końcu ciekawość zwycięża – Jack jest ciekawskim chłopcem… Otwiera drzwi i odkrywa, że w jednym z pokoi przy znacznym owalnym stole siedzi dwanaścioro osób najróżniejszej płci, w różnym wieku i, jak się wkrótce okaże, różnorodnych profesji. Przed każdym stoi płonąca świeca. Chłopiec zostaje zaproszony do kręgu i nie bez wahania siada na u trzynastym krześle. Postanawia zobaczyć, co będzie działo się dalej. Rozgląda się uważnie w półmroku, upewniając się, iż wie, gdzie znajdują się drzwi, w razie gdyby przyszło mu nagle uciekać. Grupie skatalogowanych w pokoju osób przewodzi niewysoki blady mężczyzna. Wywołuje on, niejako do odpowiedzi, każdą z skategoryzowanych osób, a ta opowiada historię. Jedne historie przypominają ludowe podania, drugie stare legendy miejskie, a jeszcze inne są całkiem współczesne. Wszystkie jednak są opowieściami o duchach – opowieściami mrocznymi, niepokojącymi, złowrogimi, wywołującymi dreszcz przerażenia na plecach.

Książka o wielostopniowym układzie fabularnym – jest opowieścią o opowieściach, z których część dodatkowo ma budowę szkatułkową. To buduje mroczny nastrój i powoduje, ze czytelnik zanurza się w kolejne warstwy historii, nie będąc pewnym, co one przyniosą. Wszystkie zawarte w książce utwory to tzw. Scarry stories i campfire stories, czyli straszne historie do opowiadania sobie po zmierzchu odwołujące się do powszechnych lęków, a także do dobrze znanych dzieciom motywów, występujących w baśniach i innych utworach literackich: nawiedzony dom, zwierzęta-upiory, zmarły mszczący się za grobu, duch szukający swojej własności, nadprzyrodzona pomoc słabszym i potępienie złych uczynków, kara za lekceważone przepowiednie, niemożność odwrócenia kolei losu, który jest nam pisany itp.

Czytelnikowi towarzyszy podczas lektury uczucie niepokoju, niepewności, niełatwego do określenia lęku, które jednak bardziej fascynuje niż przeraża.