Księga inwentarzowa księgozbioru [pu/b-123] Firma krajewski

Przedmiotem tej transakcji jest:

pojemność 200 kartek, szyta nićmi, oprawa introligatorska skóropodobna w kolorze zielonym, napis tytułowy złocony, metalowe narożniki, 2 otwory do przesznurowania. Każda książka jest zapakowana w tekturowe pudełko.

Sposób ewidencji materiałów bibliotecznych określa art. 27 ust. 6 Ustawy o Bibliotekach z 27 czerwca 1997 roku. Wzór księgi oraz sposób jej prowadzenia określa Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedziectwa Narodowego z 29 października 2008 roku, Dz. U. 2008 r. Poz. 1283, zał. Nr 2

1. Data wpisu
2. Nr inwentarza
3. Znak miejsca (sygnatura)
4. Autor - twórca
5. Tytuł - tom - rocznik
6. Rok wydania - wydawca
7. Nr dowodu wpływu albo akcesji
8. Sposób nabycia / kupno
9. Sposób nabycia / przydział
10. Sposób nabycia / dar
11. Sposób nabycia /.............
12. Sposób nabycia / inny
13. cena lub wartość
14. .........................................
15. Nr ubytku
16. Uwagi

Biblioteki oraz ich filie prowadzą księgi inwentarzowe dla wydawnictw zwartych i ciągłych i zbiorów specjalnych. Biblioteki, w których wydawnictwa ciągłe nie tworzą wyodrębnionych zbiorów, mogą prowadzić jedną wspólną księgę inwentarzową dla druków zwartych i ciągłych. Nasza książka jest przeznaczona do dokonania 4000 wpisów, ma wykropkowane miejsca do wpisania numerów stron. Strony należy sprawdzić, czy są wolne od wad drukarskich i ponumerować ręcznie, poprzez otwory przeciągnąć sznurek, który na końcu książki zaklejamy papierkami, i ostemplowujemy, jednocześnie dokonując adnotacji w formie klauzuli ile ponumerowanych i sprawdzonych stron mieści księga. Treść klauzuli potwierdza podpisem kierownik biblioteki i główny księgowy.

Do księgi inwentarza głównego wpisuje się książki oraz oprawione roczniki czasopism. Każdą stronę księgi inwentarzowej po zakończeniu na niej zapisów należy podliczyć w rubryce 13 (wartość albo wartość), dodając dotychczasową wartość wymienioną na początku strony po słowach "z przeniesienia". Jeżeli książka została wykreślona z inwentarza, nie wolno na jej miejsce wpisywać żadnej innej; w przypadku odnalezienia tej pozycji nadaje się jej nowy numer inwentarzowy i podaje w rubryce "Uwagi" informację o jej odnalezieniu oraz poprzedni numer inwentarzowy.

informacje książek i innych zbiorów nanosimy do inwentarza na podstawie strony tytułowej książki. Wszystkie rubryki inwentarza należy wypełniać długopisem, za wyjątkiem rubryki 3 (znak miejsca, sygnatura) którą można wypełnić ołówkiem.

W rubrykę 4 wpisuje się nazwisko i pierwszą literę imienia, w przypadku 2 albo 3 autorów wpisuje się nazwisko pierwszego "i 1 in." ("i 2 in."). Jeżeli autorów jest więcej niżeli 3, od początku rubryki wpisujemy tytuł dzieła.

W rubryce 5 wpisujemy tytuł z karty tytułowej książki, zbyt długi można skrócić (za wyjątkiem wyrazów początkowych), wyrazy opuszczone należy zastąpić trzema kropkami. Jeżeli jednostka inwentarzowa jest częścią wydawnictwa zwartego albo ciągłego podaje się w dodatku numer kolejny tej części (tomu). W rubryce tej zapisuje się ponadto kolejność wydania (inną niż wyd. 1).

Rubryka 6 służy do podawania roku wydania i nazwy wydawnictwa. W przypadku braku któregoś z tych komponentów można umieścić tu kreskę. Przy wpisywaniu do księgi inwentarzowej kilku egzemplarzy jednego działa można stosować znaki powtórzenia w rubrykach 5 (tytuł; z wyjątkiem dzieł anonimowych) i 6 (rok wydania, wydawnictwo).

W rubryce 7 wpisuje się numer dowodu wpływu nadany poprzez bibliotekę (zgodny z tym, jakim oznaczono rachunek w teczce "Dowody wpływów").

W rubryce 16 nie wpisuje się uwag dotyczących ubytków (do tego służy osobna rubryka) a jedynie np. Dotyczące dokumentów towarzyszących.

W rubryce 13 (wartość lub wartość) należy podać wartość książki, zgodną z ceną na rachunku, lub innym dowodzie wpływu. Cenę łączną kilku tomów rozbija się na poszczególne pozycje. Po zapełnieniu pierwszej księgi inwentarzowej zakłada się następną, kontynuując numerację wpisywanych pozycji, a na okładce i na grzbiecie wpisuje się jej kolejny numer. Kolejną księgę i wszystkie następne opisuje się na końcu, podając liczbę stron i pozycji. Materiały, które wpłynęły do biblioteki szkolnej jako dary, lecz nie odpowiadają jej potrzebom, traktowane są jako tzw. Druki zbędne i nie obejmuje się ich ewidencją szczegółową. Można je przekazać innym bibliotekom albo oddać na makulaturę, najlepiej więc przyjmować tylko książki naprawdę potrzebne bibliotece. Wydawnictwa periodyczne zakwalifikowane do stałego albo dłuższego przechowywania wpisuje się do księgi inwentarzowej dopiero po skompletowaniu rocznika i ewentualnym oprawieniu określonych jednostek ewidencyjnych. W sytuacji cennych dla biblioteki czasopism, można do księgi inwentarzowej wpisywać jednostki niekompletne, a uzyskane, brakujące części odnotowuje się w rubryce "Uwagi" (numery i wartość tych części), nie zwiększa się jednak wpisanej uprzednio wartości danej jednostki ewidencyjnej w księdze inwentarzowej ani w księgowości. Wydawnictwa te wpisuje się do księgi inwentarzowej bezpośrednio, bez uprzedniego sporządzania dowodu wpływu. Wydawnictwa periodyczne które wpłynęły do biblioteki jako kompletne jednostki ewidencyjne wpisuje się do księgi inwentarzowej na podstawie dowodów wpływu. Część wydawnictw periodycznych zakwalifikowanych do stałego albo dłuższego przechowywania i poszyty nie stanowiące kompletnych jednostek ewidencyjnych można zapisywać do czasu ich skompletowania w kartotekach albo na kartach akcesji B-111, B-117. Ewidencjonowanie czasopism na kartach ułatwia orientację w brakujących numerach (trafną dla tego numeru rubrykę opuszczamy, co pozwala nam potem ekspresowo wyłowić braki). Po skompletowaniu roczników czasopisma, które warto poprzez czas dłuższy przechowywać w bibliotece, wpisuje się je do inwentarza głównego (po oprawieniu), lub gdy jest ich dużo można założyć odrębny inwentarz czasopism. Inwentarz podręczników i broszur. Do inwentarza podręczników i broszur wpisuje się podręczniki, programy nauczania, rozkłady materiału, wieloegzemplarzowe zestawy słowników ortograficznych, atlasów szkolnych, informatory, materiały propagandowe, broszury o ograniczonej trwałości (np. Gazetowe wydania lektur). W inwentarzu tym prowadzi się szczegółową ewidencję wpływów w sposób uproszczony.Polega ona na zapisywaniu w jednej pozycji księgi (np. Pod nr 125) wszystkich egzemplarzy jednostki wyznaczonej w dowodzie wpływu, z podaniem w jednej z rubryk 8-12 (sposób nabycia), liczby zakupionych egzemplarzy. Dla identyfikacji poszczególnych egzemplarzy pasuje im numer inwentarza łamany przez kolejny numer w danym zbiorze (125/1...,125/14). Aby nie dublować numerów inwentarza księgozbioru podstawowego, książki wpisane do inwentarza podręczników i broszur sygnuje się w dodatku symbolem ewidencji uproszczonej (np. Podr., Br., dla odróżnienia). Na fakturze, na której umieszczono m.in. Takie materiały należy podać na odwrocie informację np. "pozycję 5 wpisano do księgi podręczników i broszur pod nr 585. Za zagubienie tworzyw ujętych w inwentarzu podręczników i broszur czytelnik ponosi taką samą odpowiedzialność jak za pozycje z księgozbioru głównego.