Autorka buduje interpretacje wybranych dzieł architektury i sztuki wokół pojęć zapożyczonych z nurtów fenomenologii (Hans-Georg Gadamer, Maurice Merleau-Ponty, Hermann Schmitz), psychologii postaci (Rudolf Arnheim, Juliusz Żórawski) oraz współczesnej estetyki atmosfer (Gernot Böhme, Tonino Griffero) i pokrewnych jej teorii architektury (Hubert L.
Dreyfus, Alberto Pérez-Gómez, Peter Zumthor). Grunt i horyzont, pole sił wizualnych w architekturze, przejrzystość i klarowność, przestrzeń bezkrawędziowa, atmosfery i nastroje, niesamowitość to terminy ułatwiające opis doświadczenia dzieł architektury i sztuki, takich jak zbudowany wokół drzewa pawilon „L’Esprit Nouveau" Le Corbusiera i Pierre’a Jeannereta (1925), projekt pomnika Droga do Żelazowej Woli Krystiana Burdy (1961) czy architektoniczna makroinstalacja Chmura Jacka Damięckiego (1994).
Grunt i horyzont… to refleksje z lat 2013–2020 na temat teorii i historii architektury innowacyjnej oraz przestrzeni i reprezentacji architektury we współczesnych sztukach wizualnych. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
