Prozy utajone to Kafka trochę inny od tego, z którym polski czytelnik zżył się przez lata i którego nauczył się czytać. Przygotowany przez Łukasza Musiała (i w jego przekładzie) zbiór stanowi kontynuację Opowieści i przypowieści (PIW 2016), przedstawiając mniej znane i nieznane polskiemu czytelnikowi opowiadania Kafki.
Najobszerniejsza część tomu obejmuje ukazane w nowym kontekście prozatorskie fragmenty Dzienników, krótkie prozy i zapiski z tzw. Konwolutu 1920, opublikowanego tu w pełni (w nim m.in. Dwanaście opowiadań i miniatur znanych z wcześniejszych przekładów).Ale nie na tym zasadza się nowatorstwo Próz utajonych.
Przekładając Kafkę in extenso z edycji krytycznych jego pism, wraz z fragmentami niedokończonymi, brulionami i notatkami - pośród których czytelnik rozpozna znane już polszczyźnie opowiadania (niegdyś wyszczególnione poprzez strażnika spuścizny Kafki, Maxa Broda) - nie unikając wprawek, rodników, powtórzeń i fragmentów,,słabszych", tłumacz odsłania specyfikę twórczości autora cyklu.
Okazuje się nią życiopisanie. Kafka - w interpretacji Musiała - to nie tyle zawodowy autor powieści i opowiadań, ile artysta, który nie uznaje podziałów gatunkowych, ulega kapryśnemu natchnieniu, a to, co pisze, pisze całym sobą.
