Stan prawny na 1 lipca 2019 r.
Zgodnie z art. 1 Kodeksu karnego Islandii z 1940 r. Odpowiedzialno-ści karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn uwielbiany poprzez usta-wę za karalny albo czyn w pełni do niego analogiczny. Zasada ta, wzbogacona o składnik intertemporalny, znajduje potwierdzenie w tekście Konstytucji Islandii. W myśl art. 69 ust. 1 zdanie 1 odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn ceniony za karalny przez ustawę obowiązującą w chwili jego popełnienia lub czyn w pełni analogiczny. Przyjęte tutaj rozwiązanie - dopuszczenie tzw. Analogii z ustawy (analogia legis) jako podstawy odpowiedzialności karnej - oznacza niewątpliwie odejście od ścisłej realizacji zasady ustawowej określoności znamion typu czynu zabro-nionego pod groźbą kary. Kara może zostać jednostce wymierzona nie tylko w przypadku, gdy jej zachowanie odpowiadać będzie ustawo-wemu opisowi przestępstwa, lecz także wtedy, gdy sędzia dopatrzy się,,całkowitej analogii" między owym zachowaniem a ustawowym opisem przestępstwa. Znamienne przy tym, iż na gruncie islandzkiego systemu prawnego regulację tę zwykło się postrzegać jako podstawę obowiązywania zasady nullum crimen sine lege, co więcej zaś - równoważną regulacji art. 7 ust. 1 EKPC4. Akcentuje się, iż jak sam fakt zadeklarowania w porządku prawnym zakazu analogii w prawie karnym nie przesądza o poszanowaniu "konwencyjnej" zasady nullum crimen sine lege, tak i wysłowienie w ustawie karnej wyjątku od zakazu analogii nie przesądza o braku jej poszanowa-nia. Właściwą gwarancją, jaką Europejski Trybunał Praw Człowieka wyprowadza z art. 7 ust. 1 EKPC, nie jest bowiem ustawowa określoność, a przewidywalność prawa karnego. Tymczasem, jak wynikać ma z wyroku w sprawie Dragotoniu i Militaru-Pidhorni przeciwko Rumunii, Europejski Trybunał Praw Człowieka gotów jest zaakceptować skazanie oparte o analogię, jeżeli rozstrzygnięcie takie dało się przewidzieć w oparciu o dotychczasową linię orzeczniczą albo poglądy doktryny.
Zgodnie z art. 1 Kodeksu karnego Islandii z 1940 r. Odpowiedzialno-ści karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn uwielbiany poprzez usta-wę za karalny albo czyn w pełni do niego analogiczny. Zasada ta, wzbogacona o składnik intertemporalny, znajduje potwierdzenie w tekście Konstytucji Islandii. W myśl art. 69 ust. 1 zdanie 1 odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn ceniony za karalny przez ustawę obowiązującą w chwili jego popełnienia lub czyn w pełni analogiczny. Przyjęte tutaj rozwiązanie - dopuszczenie tzw. Analogii z ustawy (analogia legis) jako podstawy odpowiedzialności karnej - oznacza niewątpliwie odejście od ścisłej realizacji zasady ustawowej określoności znamion typu czynu zabro-nionego pod groźbą kary. Kara może zostać jednostce wymierzona nie tylko w przypadku, gdy jej zachowanie odpowiadać będzie ustawo-wemu opisowi przestępstwa, lecz także wtedy, gdy sędzia dopatrzy się,,całkowitej analogii" między owym zachowaniem a ustawowym opisem przestępstwa. Znamienne przy tym, iż na gruncie islandzkiego systemu prawnego regulację tę zwykło się postrzegać jako podstawę obowiązywania zasady nullum crimen sine lege, co więcej zaś - równoważną regulacji art. 7 ust. 1 EKPC4. Akcentuje się, iż jak sam fakt zadeklarowania w porządku prawnym zakazu analogii w prawie karnym nie przesądza o poszanowaniu "konwencyjnej" zasady nullum crimen sine lege, tak i wysłowienie w ustawie karnej wyjątku od zakazu analogii nie przesądza o braku jej poszanowa-nia. Właściwą gwarancją, jaką Europejski Trybunał Praw Człowieka wyprowadza z art. 7 ust. 1 EKPC, nie jest bowiem ustawowa określoność, a przewidywalność prawa karnego. Tymczasem, jak wynikać ma z wyroku w sprawie Dragotoniu i Militaru-Pidhorni przeciwko Rumunii, Europejski Trybunał Praw Człowieka gotów jest zaakceptować skazanie oparte o analogię, jeżeli rozstrzygnięcie takie dało się przewidzieć w oparciu o dotychczasową linię orzeczniczą albo poglądy doktryny.
Tytuł Zasada nullum sine lege jako wymóg... Autor Aleksandra Rychlewska-Hotel Wydawnictwo Krakowski Instytut Prawa Karnego Fundacja EAN 9788395383533 ISBN 9788395383533 Kategoria Literatura, Prawo liczba stron 532 Format 245x170x45 mm Rok wydania 2019 Oprawa twarda
