Wiersze pozwalają nam poznać pisarza i uchwycić Prousta w jego spontaniczności. Jako młody człowiek Proust pisał równocześnie poezję, jak i prozę. Choćby po tym jak rozpoczął pisanie siedmiotomowej powieści w wieku trzydziestu ośmiu lat, nie przestał pisać poezji.
To spore zaskoczenie nawet dla jego oddanych czytelników. W powszechnej opinii jest znany ze swoich utworów prozatorskich, długich zdań oraz dziwacznych zachowań, ale to dzięki wierszom możemy ujrzeć mniej znane oblicze tego twórcy, bardziej intymne, wyrażające podobne tematy w odmiennym stylu.
Wiersze Prousta można podzielić na dwa okresy: wczesne, które napisał przed dwudziestym piątym rokiem życia, te znajdują się w pierwszym tomie Poezji i burleski i satyry, wiersze zadedykowane pojedynczym osobom, znajdujące się w drugim tomie Poezji.
Datowanie wierszy, które nie zostały opublikowane za życia pisarza, jest trudne. Mnóstwo z nich zostało załączonych do osobistych listów, które Proust rzadko opatrywał datą. Jakkolwiek opracowany poprzez Philipa Kolba zbiór listów Prousta, wydany w latach siedemdziesiątych XX wieku, pozwolił na wypracowanie epistolarnej chronologii.
Czym była poezja dla Prousta w momencie, gdy zaczął pisać swoją powieść? - był istotą literatury. Jego ulubionymi poetami byli Baudelaire czy Grard de Nerval, o których narrator wspomina w siedmiotomowej powieści jako o głównych inspiratorach jego pisarskiego projektu.
Ważni byli również Leconte de Lisle, Paul Verlaine, a także Stphane Mallarm. W momencie publikacji swej powieści w 1913 roku Proust zaczął zyskiwać sławę. Po przeczytaniu wiadomości o rewelacjach, jakie zawierała opublikowana korespondencja innych pisarzy, przekazał swym zaufanym powiernikom: bankierowi Horacemu Finaly'emu oraz Lionelowi Hauserowi,mają zabezpieczyć jego listy przed publikacją po jego śmierci.
Powiedzieli mu, że to niemożliwe. Bez dwóch zdań nie spodziewał się, iż jego wiersze zostaną znajdziene i skatalogowane. Były pisywane do przyjaciół okazyjnie. Niektórych z nich poprosił o to, by zostały zniszczone.
Najprawdopodobniej nawet nie pamiętał o napisaniu niektórych z nich, gdyż powstawały na skrawkach papieru albo kopertach. Jego wiersze są pełnymi harmonii elaboracjami Poszukiwania straconego czasu. Swymi korzeniami proustowska poezja pozostaje zanurzona w późnym romantyzmie, wczesnym Baudelairze i Nervalu, choć pozostaje klasyczna w formie.
W wierszach możemy ujrzeć Prousta jako efektownego rozmówcę, żartownisia, młodzieniaszka, który próbuje poderwać mleczarkę na swej drodze do domu z liceum Condorcet, który śpiewa serenady Jeanne Pouquet z rakietą do tenisa w ręce, i wymienia dziecinne listy ze swoim przyjacielem Reynaldo Hahnem.
Wiersze są niejednokrotnie intymne, wesołe, pełne uczuć i pozbawione sentymentalizmu. Tytuł Karta do albumu o melancholii. Poezje Autor Marcel Proust Wydawnictwo Eperons-Ostrogi EAN 9788366102774 ISBN 9788366102774 Kategoria Literatura, Poezja liczba stron 150 Rok wydania 2021 Oprawa broszurowa
