Nowy przekład – tym razem z języka oryginału.
Rok 1930, Barcelona. Błyskotliwa Natalia zostaje poproszona do tańca poprzez Quimeta. Pewny siebie młodzieniec oświadcza, iż w przeciągu roku się z nią ożeni. I dopina swego. Rodzą się dzieci, a przyszłość w pochłoniętej wojną Hiszpanii staje się coraz bardziej niepewna. Zaborczy i nieco dziecinny Quimet wpada na coraz to nowe pomysły, aż w końcu początkuje hodować gołębie – tyle iż wszystko spada na głowę Natalii. A kiedy biznes upada, Quimet wyrusza na front. Natalia z dwójką drobnych dzieci, zajęta dopełniającą pracą sprzątaczki, powoli traci wiarę w udoskonalone jutro. Ciągnąca się wojna, bieda i głód doprowadzają Natalię do ostateczności. Los się jednak do niej uśmiecha.
Diamentowy plac to przepięknie napisana powieść o bohaterstwie, za które nie dostaje się orderów. Opowieść o wielkich marzeniach i jeszcze większych rozczarowaniach. Miłość jest tu zapomnianym skarbem odkrytym po latach niewyobrażalnego bólu i przemocy.
Rodoreda w sposób szczery i pozbawiony sentymentalizmu przedstawia życie zwykłych ludzi, którzy znaleźli się w niezwykłej sytuacji. Opowiada o miłości codziennej, zwykłej, nieprzystępnej, a czasem niemożliwie wręcz wymagającej. Takiej, która zdarza się zwykle.
Mercè Rodoreda (1908–1983), jedna z najwybitniejszych postaci literatury katalońskiej XX wieku. Po hiszpańskiej wojnie domowej przebywała na emigracji we Francji, a od 1954 w Szwajcarii. Do Katalonii powróciła w 1979. Rok później otrzymała nagrodę Premi d'Honor de les Lletres Catalanes jako wyraz uznania dla całego dorobku pisarskiego. Ze względu na oraz jakość opisów, powieści Rodoreda były porównywane do twórczości Virginii Woolf, cenionej poprzez katalońską pisarkę. Głównymi bohaterkami jej powieści są kobiety, a fason narracji jest poetycki, symboliczny i wyjątkowo oryginalny - stał się inspiracja dla wielu późniejszych autorów.
