Autorki opisują trzy eksperymenty z udziałem pań i mężczyzn, przeprowadzone w celu sprawdzenia, w jaki sposób płeć, samoocena i lęk wpływają na generowanie i postrzeganie ironii werbalnej, a także autoironii oraz tworzenie obrazu JA w tym procesie.
Z badań wynika, iż wypowiedź ironiczna (krytyka przez pochwałę lub pochwała poprzez krytykę) funkcjonuje nie tylko na dwóch poziomach językowych: dosłownym i zamierzonym, lecz także w perspektywie dwóch płci.
Ironia, aczkolwiek etymologicznie,,ona" (forma gramatycznie kobieca), jest raczej domeną panów. Są oni bardziej ironiczni niż kobiety i stosują ironię często na granicy żartu. W sytuacji kobiet ironia przybiera odcień złośliwości.
Osoby o wyższej samoocenie i niższym poziomie lęku częściej posługują się autoironią. Autorki monografii zwracają szczególną uwagę na rolę emocji w przetwarzaniu ironii i posługiwaniu się nią. Na podstawie przeprowadzonych badań oferują koncepcję ironii jako obronnego mechanizmu autoregulacji.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
