Roboty No bell

Roboty to pierwsza część serii, której cztery tomy pozwalają zgłębiać uczucia i emocje nieprzystępne czasem do wyrażenia słowami. Cykl powstał z zamiłowania artysty do malowania zardzewiałych automatów. Pierwszy Robot namalowany został w 2006 roku, był to pojedynczy obraz. Jakiś czas później Dixon zabrał się za przygotowanie swego portfolio. Wówczas zdał sobie sprawę, że do tematu wracał kilkakrotnie, a jego wszystkie roboty wydają się zamieszkiwać ten sam świat. Jak sam mówi, nie rozumie ani tych stworzeń, ani miejsca, w którym przebywają. Lecz próbuje…, a każdy kolejny obraz jest okazją do powiedzenia czegoś nowego o nich i o świecie, który zamieszkują. Nieprzerwanie chce wracać do tej nieco dziwnej, smutnej krainy.

Warto sięgnąć po grafiki Dixona, by zobaczyć jak w głowach robotów gromadzą się wspomnienia, jak wygląda roboci wyciek oleju, czym jest dla nich wdzięczność, a czym „tu i dzisiaj". Te metaforyczne obrazy z powodzeniem nawiązują do naszych ludzkich doświadczeń, przeżyć, emocji. Czy puste miejsce po przyjacielu boli roboty jednakowo, jak boli nas? Czy samotność to tylko stan, „kwestia czasu"? dużo pytań stawiają przed nami te z pozoru naiwne obrazy porzuconych robotów w zdawałoby się postapokaliptycznym świecie bez ludzi.

Matt Dixon jest niezależnym ilustratorem i artystą koncepcyjnym. Jak mówi: „Wymachiwanie kredkami, pędzlami i pisakami było moim ulubionym sposobem spędzania czasu odkąd pamiętam. W 1980 roku, posiadając osiem lat, odkryłem, iż mogę jednoczyć obrazy przy użyciu znaków ASCII na moim Commodore VIC-20 i od tamtej pory lubię pracować cyfrowo". Dixon przez mnóstwo lat formujeł grafikę, początkowo jeszcze do gier video, a następnie gier komputerowych. Od 16 lat jest wolnym strzelcem. Uwielbia, powszechnie uznawaną za kolor nadziei, zieleń. Jeżeli więc istnieje zieleń w świecie – jego, robotów, naszym – może też jest w nim miejsce na odrobinę nadziei…