Publikacja opowiada o losach szerokiej armii wikingów, od chwili jej wylądowania w 885 r. Na frankijskiej ziemni, po jedenastomiesięczne oblężenie Paryża, aż do niechlubnej ucieczki.
obfita armia licząca około 30 tys. Wojowników, złożona prawie wyłącznie z duńskich wikingów, dotarła pod Paryż. W mieście znajdowało się zaledwie 200 zasadniczych rycerzy wraz z pocztami, nad którymi pieczę trzymali Odo, hrabia Paryża od 882 roku, oraz biskup paryski Gozlin. Nie mogli oni liczyć na szybką odsiecz, gdyż cesarz Karol Gruby znajdował się akurat z wszystkimi siłami zbrojnymi na wyprawie wojennej w Italii. Dowódca wikingów Zygfryd rozpoczął pertraktacje z obrońcami, żądając wysokiego trybutu. Odon odrzucił aczkolwiek jego żądania, co zapoczątkowało walki o Paryż.
W pracy przedstawione są postacie historyczne po obu stronach konfliktu, motywacje ich progresywnania, udział w walkach i skutki podejmowanych przez nich decyzji. Wszystko to na tle licznych opisów bitew, starć, kampanii i oblężeń. Na koniec podsumowano skutki najazdu wikingów – zarówno dla nich samych, jak dla Paryża i Franków, i następstwa: dla hrabiego Odona, wschodzącej gwiazdy dynastii Kapetyngów,, a także dla Jarla Rollo i rodzącego się księstwa Normandii.
