Pokryzysowa Europa. Dylematy Unii Europejskiej

spomiędzy rozlicznych kryzysów dwa miały, jak się wydaje, największe znaczenie dla rosnącej fali rozczarowania społecznego do integrującej się Europy. Był to kryzys w strefie euro (po 2010 roku) oraz migracyjny (po 2015). Celem mojej książki jest analiza tych kryzysów, a zwłaszcza sposobu ich rozwiązywania przez elity europejskie, najczęściej niemieckie, których wpływ na losy UE wzrasta. Stawiam tezę, iż kryzysy były pacyfikowane w sposób efektywny, przy wielkich kosztach społecznych i politycznych dla europejskiej integracji. Problemem była niekiedy nietrafna diagnoza przyczyn tych kryzysów i niewłaściwie dopasowane instrumenty antykryzysowe, które w niewielkim stopniu przyczyniały się do usuwania dysfunkcji, natomiast miały poważne skutki uboczne. Kiedy indziej diagnoza była postawiona lepiej, ale zabrakło woli politycznej do wprowadzenia odważnych reform. Nieraz do głosu dochodziły partykularne interesy narodowe, nie zaś myślenie o odpowiedzialności za cały system, w tym za losy projektu europejskiego. Solidarność, niejednokrotnie przywoływana w czasie kryzysów, była raczej orężem w walce politycznej albo sposobem wymuszania odgórnej polityki niż wartością praktykowaną przez poszczególne państwa w trosce o dobro wspólne w UE. W 2018 roku kryzysy zostały być może przygaszone, lecz nie rozwiązane w sposób systemowy. Mogą się więc odnowić w przyszłości, a Unia zapewne nie będzie w pełni gotowa, by odpowiedzieć na kolejne trudności. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.