„Upadek króla Artura", jedyną wyprawę J.R.R. Tolkiena do świata legend arturiańskich, można śmiało uznać za jego najlepsze osiągnięcie w posługiwaniu się staroangielskim metrum. Przekształcił on dawne opowieści, nadając im atmosferę powagi i nieuchronności wydarzeń: zamorską wyprawę Artura, króla Brytanii, do dalekich pogańskich krain, ucieczkę Ginewry z Kamelotu, wielką bitwę morską po powrocie Artura do Brytanii, portret zdradzieckiego Mordreda, pełne udręki rozważania Lancelota w jego francuskim zamku. Niestety, „Upadek króla Artura" to jeden z tych poematów, których pisanie Tolkien zarzucił. Chociaż z tekstem poematu jest związanych dużo rękopisów, z których wyłaniają się wyraźne, choć tajemnicze związki zakończenia legendy arturiańskiej z „Silmarillionem" oraz niezrealizowany opis gorzkiego końca miłości Lancelota i Ginewry.
choćby w tej fragmentarycznej i niedokończonej postaci „Upadek króla Artura" jest bezapelacyjnie dziełem J.R.R. Tolkiena. To niedokończona,szczególnie frapująca nowa wersja być może najsłynniejszej i najszczególniej ulubionej brytyjskiej legendy, według syna autora i opiekuna jego literackiej spuścizny, Christophera Tolkiena, rozpoczęta na początku lat trzydziestych XX wieku i zarzucona w 1937 roku. Może nie był to zbieg okoliczności, iż w tym właśnie roku został wydany „Hobbit", dający czytelnikom przedsmak wymyślonego świata, który miał ukształtować wyobraźnię XX wieku i sięgnąć w wiek XXI.
J.R.R. Tolkien (1892–1973) jest twórcą Śródziemia i autorem tak konwencjonalnych i nadzwyczajnych powieści, jak „Hobbit", „Władca Pierścieni" i „Silmarillion". Jego książki zostały przetłumaczone na ponad pięćdziesiąt języków i sprzedały się w milionach egzemplarzy na całym świecie.
Christopher Tolkien jest trzecim synem J.R.R. Tolkiena. Wyodrębniony przez ojca na opiekuna jego spuścizny literackiej, poświęcił się redagowaniu i wydawaniu jego nieopublikowanych dzieł, a zwłaszcza „Silmarillionu" i „Niedokończonych opowieści".
