W wyborze, opracowaniu i ze wstepem Agnieszki Maciejowskiej Jego cialo bylo destruktem, stracil wladze w prawej rece, dyktowal wiec, lecz mowe mial rowniez zaburzona: to, co bazgrolil lewa, bylo nieczytelne, dzwieki z jego ust wypadaly bezwladnie.
Do tego mgla od bromu, luminalu. Ulepila sie z tego proza w duzej czesci napisana jezykiem bez skazy, utrafiajaca w sedno meki, jakiej wszyscy jestesmy poddani, proza, ktora jednoczesnie zmusza do tego, żeby pozerac strony, a zarazem zwolnic lekture, tak by jak najwiecej zapamietac, zatrzymac dla siebie i zrozumiec, gdzie lezy klucz do pisania burzacego wszystko, co zastygle, idacego tylko wlasna droga.
Literaturoznawcy wesza w prozie Lipskiego tropy psychoanalityczne i filozoficzne, probuja go podejsc od strony zyciorysu, co niemozliwe, bo rozpadl sie na pyl, tna teksty skalpelem, jakby strony przez niego napisane byly zimnym trupem, choc wszystko tu drzy, buzuje.
Na przemian niedbale i monolityczne zdania zmieniaja rytm, poruszane emocjami, pozadaniem, pragnieniem sytosci, poczuciem skrajnej nedzy ludzi na dnie. Ze zdarzen zwyklych, choc obarczonych czytelnicza anatema bo po co mowic o sprawach brzydkich, skoro mozna by opowiadac o tym, co sie uwaza za piekno Lipski cyzeluje istote literatury: moment dotkliwosci, zastanowienie, ze moze byc az tak, bez litosci dla siebie i swiata.
Wojciech Nowicki
