Zadaniem dramaturgów i reżyserów jest zadawanie pytań i pisanie, a także wystawianie historii i dramatów, zadaniem historyków - dociekanie, co stoi za takimi dramatami. Obydwa te zawody muszą się uczyć wzajemnej współpracy.
Moim zdaniem monodramy Włodzimierza Hermana mieszczą się w tej tradycji jednakowo jak dramat Dochodzenie Petera Weissa. Hans Henning Hahn, z Przedmowy Opinie osobiste Włodzimierza Hermana, świadectwo jego doświadczeń, są ważnym źródłem dla badacza historii, a dla reżysera czy aktora - materiałem do pracy.
Ryszard Stemplowski, z Posłowia Włodzimierz Herman, ur. W 1937 r., reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962-1968), a także reżyser etatowy Teatru Polskiego we Wrocławiu (1967-1970).
W 1970 r. W związku z falą politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i osiadł ostatecznie w Danii, gdzie zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w pokaźniejszych teatrach (jeszcze w Duńskim Teatrze Królewskim w Kopenhadze).
Reżyserował gościnnie w Nowym Jorku, Moskwie i Budapeszcie. W 2000 r. Został odznaczony poprzez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą.
Uhonorowany jeszcze Nagrodą Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI za rok 2017. Autor kilku książek, m.in. Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia (2015) oraz Mój Dybuk.
W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje (2017). To drugie opracowanie zawiera nowe autorskie tłumaczenie dramatu Dybuk An-Skiego.
