Julian Stryjkowski (do 1946 Pesach Stark) ur. W 1905 w Stryju, zm. W 1996 w Warszawie, filolog polski i pisarz żydowskiego pochodzenia, doktor nauk humanistycznych, prozaik, dramaturg i dziennikarz. Mimo polskiej edukacji nauczył się na dodatek języka hebrajskiego.
W 1932 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie we Lwowie. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjum w Płocku, z którego po roku został usunięty po oskarżeniach o szerzenie ideologii komunistycznej.
Był więziony w latach 1935-36 za przynależność do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Po zwolnieniu z więzienia przeniósł się do Warszawy, gdzie do wojny, ukrywając się przed policją, pracował w księgarni.
Tuż po wybuchu wojny przedostał się do Lwowa, gdzie przez jakiś czas pracował w redakcji,,Czerwonego Sztandaru". Po rozpoczęciu ofensywy III Rzeszy na ZSRR uciekł w głąb Rosji. Pracował jako robotnik fizyczny, a w 1943 otrzymał posadę korektora w tygodniku,,Wolna Polska".
W tym samym roku dołączył do Związku Patriotów Polskich i Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym czasie zaczął pisać pierwszą powieść Głosy w ciemności, którą ostatecznie ukończył w 1946 r. Powieść ta stanowi część pierwszą, obok późniejszych: Echa, Austerii, Snu Azrila - tetralogii prezentującej rzeczywistość galicyjskich miasteczek.
Po wojnie wrócił do Polski, zmienił nazwisko na Julian Stryjkowski. Stał się członkiem PZPR, a od 1946 był redaktorem Polskiej Agencji Prasowej najpierw w Katowicach, od 1949 w Rzymie. W 1951 r. Wydal powieść Bieg do Fragala, opisującą sytuację włoskich rolników.
Po jej ukazaniu się został renomowany we Włoszech jako persona non grata i wydalony z kraju w 1952. W latach 50-tych i 60 -tych pisarz cieszył się zaufaniem władz, mógł więc podróżować m.in. Do Izraela i Jugosławii - co znajdowało odbicie w jego opowiadaniach.
Z komunizmem Stryjkowski zerwał ostatecznie w 1966 r., w ramach protestu po wyrzuceniu z partii Leszka Kołakowskiego. Od tej pory nie ukrywał swego krytycznego nastawienia do ustroju, był jednym z sygnatariuszy Listu 59, który był protestem przeciwko planowanym zmianom w ówczesnej konstytucji.
W 1980 r., w drugim obiegu, ukazała się jego autobiograficzna powieść spory Strach będąca ostatecznym rozliczeniem pisarza z komunizmem. W 1989 r. Przystąpił do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Ostatnim utworem literackim pisarz była książka Milczenie (1993), na którą składały się dwa opowiadania i które ukazywały otwarcie problem tożsamości seksualnej pisarza.
Poza twórczością literacką zajmował się tłumaczeniami z języka hebrajskiego, rosyjskiego i francuskiego.
