„Taniec krzeseł i taniec zaimków" jest sam w sobie wyjątkowym tańcem z historią, teorią i praktyką terapii rodzin. Autor pokazuje rzadki, zwięzły przegląd modeli terapii rodzin, zaczynając od 1950 roku.
Żaden widoczny twórca nie został pominięty: M. Klein, S. Minuchin, Boszormenyi-Nagy, M. Bowen, M. Andolfi, J. Haley, M. Erickson, C. Whitaker, M. Selvini Palazzoli, V. Satir, J. Zinker i S. Nevis. To cenne podsumowanie jest podstawą dla teorii i zastosowania modelu Saloni w praktyce.
Punktem kulminacyjnym jest przedstawienie modelu Gestaltowskiej Terapii Rodzin nazwanego 'tańcem krzeseł i tańcem zaimków'. Salonia zachowuje w książce ciągłość równocześnie historyczną, jak i narracyjną.
Kiedy czytamy ostatni rozdział, zawierający zapis rzeczywistych 3 sesji rodzinnych, jesteśmy już wyposażeni w kontekst dający możliwość przyjęcia i integracji nowego modelu, i wiedzę o tym co było – podwaliny pod prezentowany model, doceniając tym samym dorobek przeszłych pokoleń psychiatrów i psychoterapeutów.
Historyczny przekrój modeli terapii rodzin umiejscowiony jest w kontekście kultury postmodernistycznej i towarzyszących jej „prędkich, nieodwracalnych, głębokich, uogólnionych zmian", które są dla Autora interesujące z powodu „radykalnego wpływu" jaki wywarły, i nadal wywierają, na współczesne „sposoby postrzegania i doświadczania osobistego, a także relacyjnego sensu egzystencji".
Zabawny tytuł książki w pełni oddaje intencje modelu Saloni: «otworzyć» rodzinę i przywrócić pełny kontakt ze spontanicznością, ruchem i kreatywnością. Taniec krzeseł «bawi się» nie tylko ruchem i przestawianiem krzeseł w gabinecie terapeutycznym, ale także tańcem ciał względem siebie, w obrębie rodziny.
Punktem wyjścia dla modelu są ogólne pytania skierowane do każdego członka rodziny, posiadające na celu ujawnienie sojuszy, niezgody, wyobcowania itp., a także obserwacja początkowego układu ciał członków rodziny.
W Gestaltowskiej Terapii Rodzin Salonia w pełni włącza się w cielesną tożsamość rodziny, zauważa sojusze, unikanie kontaktu, bliskość, pozostawanie w dystansie itp. Jednocześnie w fizycznym usytuowaniu, jak i w odpowiedziach na pytania terapeuty, rodzina ujawnia utrwalone wzorce i relacje, dostarczając terapeucie informacji koniecznych do przearanżowania ustawienia krzeseł i diad.
Celem jest stworzenie warunków sprzyjających otwarciu zamkniętych albo usztywnionych gestaltów, które są ucieleśnione w rodzinie. Jak pisze Salonia, tytułowy taniec krzeseł ma na celu „wprowadzenie zmiany, której rodzina pragnie, lecz której nie potrafi osiągnąć".
podczas gdy taniec krzeseł i taniec ciał ożywia zdrową, relacyjną konfigurację rodzinną, taniec zaimków odnosi się do przywrócenia autentycznego spotkania Ja-Ty. Po zamianie układu krzeseł, zadaniem terapeuty jest wspieranie pełnego kontaktu przez zastąpienie «mówienia o» – «mówieniem do».
Taniec zaimków odnosi się zatem do znanej zasady Gestaltu, iż spotkanie Drugiego na granicy kontaktu jest wydarzeniem żywym, a terapeuta wspiera ten kont...
