Lysis jest typowo zaliczany do wczesnych dialogów Platona, które określa się mianem sokratycznych ze względu na ich zarówno czasową, jak i przedmiotową bliskość wobec historycznego Sokratesa. Jest on pierwszą w europejskiej filozofii i kulturze próbą systematycznego ujęcia zagadnienia przyjaźni.
Przeprowadzona rozmowa nie prowadzi jednak jej uczestników do żadnych wiążących wniosków - rozważywszy osiem definicji przyjaźni, Sokrates kończy dialog słowami, w których stwierdza, że cel rozważań nie został osiągnięty poprzez rozmówców:,,Można przypuszczać, że geneza dialogu o przyjaźni była następująca: Platon po odbyciu ok.
388 roku p.n.e. Pierwszej podróży na Sycylię, gdzie zetknął się z filozofią italską, zaintrygowany wersetami Empedoklesa o obecnej w ludziach, lecz niepoddającej się analizie Philotes, postanowił ułożyć dialektyczny komentarz do słów poematu sycylijskiego wieszcza.
Tak powstał Lysis - pierwsza w kulturze europejskiej próba zdefiniowania pojęcia przyjaźni. Przyjaźń jest pospolitym uczuciem, które wszyscy ludzie odczuwają w sobie, a równocześnie stanowi część czegoś pokaźniejszego - przyjaźni, która jest niepoznawalna, a poprzez to niedefiniowalna.
Dialog platoński poświęcony temu zjawisku nie mógł zakończyć się konstruktywną konkluzją. I właśnie dlatego tak solidnie przemawiał do starożytnych sceptyków" - pisze autorka nowego przekładu prof. Ewa Osek.
Fakt nieosiągnięcia w dialogu celu rozważań nie umniejsza jednak jego roli jako tekstu inicjującego europejską refleksję nad zjawiskiem trudno uchwytnym w pojęciach, lecz zarazem stanowczo widocznym równocześnie z perspektywy egzystencjalnej, jak i dla wspólnoty politycznej.
Nowy, nigdy dotąd niepublikowany przekład tego dialogu na język polski autorstwa prof. Ewy Osek ukazał się nakładem Teologii Politycznej i Państwowego Instytutu Wydawniczego w kolekcji,,Biblioteka klasyczna".
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
