Książka jest kontynuacją oraz dopełnieniem antologii Od Jekelsa do Witkacego. Psychoanaliza na ziemiach polskich pod zaborami 1900‒1918 i realizuje dwa odmienne, choć dopełniające się wzajemnie cele. Po pierwsze więc, pokazuje, że wbrew pokutującym nie tylko wśród laików opiniom psychoanaliza stanowiła w Polsce okresu międzywojnia realną siłę. Wywołała w rodzimych kręgach intelektualnych duży oddźwięk i zyskała grono oddanych wielbicieli i zwolenniczek. Upewniają o tym fascynujące teksty zawarte w tej antologii. Wśród ich autorek i autorów znaleźć można równocześnie postaci znaczące i uwielbiane w swych środowiskach mistrzowskich (jak choćby Tadeusz Bilikiewicz, Stefan Borowiecki, Maurycy Bornsztajn, Gustaw Bychowski czy Natalia Zylberlast-Zandowa), jak i osoby mniej znane, stanowiące jednak „sól" naszej freudowskiej „ziemi". Po drugie jednak, Polskie zmory prowokują do pytań, które dotyczą nie tylko przeszłości „polskiej psychoanalizy",w dodatku naszej nieprzystępnej współczesności. Czy bogata obecność psychoanalizy w piśmiennictwie i debatach intelektualnych międzywojnia „przeorała" świadomość Polaków i dokonała jej trwałej transformacji? Czy doprowadziła w Polsce do zmiany stosunku do takich kwestii jak podmiotowość i wolna wola, świadomość i nieświadomość, erotyka i seksualność, przemoc i rywalizacja? Lektura pozwala samodzielnie odpowiedzieć na te pytania i kreuje okazję do pogłębionej refleksji na temat naszej „narodowej" tożsamości, a także zastanowienia się nad tym, kim jesteśmy teraz i kim pragnęlibyśmy być w przyszłości.
Objaśniając w spektakularnym wprowadzeniu do tego tomu, dlaczego „psychoanaliza nam się nie udała", Bartłomiej Dobroczyński rzuca solidne światło na rdzeń kultury polskiej. Nie inaczej jest w samej antologii: także za pośrednictwem symfonii głosów cudzych antologiście udaje się mówić o naszym kraju. Po pierwsze dlatego, iż dzięki tym głosom dostajemy nieoczywisty wgląd w międzywojenną Polskę. Po drugie dlatego, iż możemy tu obcować z siłami, które starały się wzbogacić naszą katolicko-szlachecko-chłopską kulturę o perspektywę psychoanalityczną, i tymi, które owym próbom się przeciwstawiały i które okazały się konkretniejsze. Stąd także ta sumienna antologia jest po prostu arcyważną książką o Polsce.
Adam Lipszyc
Bartłomiej Dobroczyński (ur. 1958) - psycholog, dr hab., profesor nadzwyczajny w Instytucie Psychologii UJ. Zajmuje się historią psychologii, psychopatologii i psychoanalizy, irracjonalizmem oraz sztuką i alternatywnymi ruchami kulturowymi. Autor m.in. Książek: New Age. Il pensiero di una 'nuova era' (1997), Idea nieświadomości w polskiej myśli psychologicznej przed Freudem (2005), Niezabliźniona rana Narcyza. Dyptyk o nieświadomości i początkach polskiej psychoanalizy (2018, z Mirą Marcinów), a także Historia polskiej myśli psychologicznej. Wydanie świeże (2019, z Teresą Rzepą).
