Vis-a-vis etiuda Fenomenologia religii

Gerardus van der Leeuw (1890-1950) znany z reguły jako fenomenolog religii (jego główne dzieło to właśnie Fenomenologia religii), był obok Nietzschego i Junga, M. Eliadego i R. Otto jednym z najwybitniejszych przedstawicieli religioznawstwa, jak też teologiem (protestanckiego Kościoła reformowanego), filozofem (w duchu Diltheya i Sprangera, jak również egzystencjalisty Jaspersa). Przede wszystkim jednak wykorzystał fenomenologię E. Husserla, M. Schelera i N. Hartmanna, a także Edyty Stein do sformułowania swych podstawowych poglądów. Fenomenologia postulowała metodę filozofowania polegającą na zaniechaniu czysto pojęciowych spekulacji przez,,powrót do Rzeczy" czyli do uzyskania bezpośredniego doświadczenia tego co informacje; w celu poznawczego dotarcia do tzw. Czystej świadomości to jest istoty rzeczy Dzieło van der Leeuwa obejmuje także takie dziedziny jak religie pierwotne, religię staroegipską, grecką i rzymską, historię chrześcijaństwa, porównawczą historię religii, wreszcie fenomenologię religii jako taką. Fenomenologia religii nie jest ani filozofią religii, ani psychologią religii ani teologią. Fenomenologia religii powinna więc z zasady nadawać nazwy takie jak: ofiara, modlitwa, zbawiciel, mit, symbol itd. W ten sposób kształtuje zjawisko. Po drugie winna je włączyć we własne życie i metodycznie je przeżyć. Po trzecie, powinna stanąć z boku i postarać się dostrzec to co się pokazuje. Po czwarte spróbować wyjaśnić to co dostrzegła i po piąte - zrozumieć to, co się demonstruje. Fenomenologia religii Gerardusa van der Leeuwa ma wartość nie tylko dla religioznawców ale także dla każdego inteligenta-humanisty. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.