Arthur Schopenhauer (1788-1860) - jeden z najwybitniejszych niemieckich filozofów, autor takich dzieł jak O wolności ludzkiej woli, O podstawie moralności, O religii, a typowo Świat jako wola i wyobrażenie, w którym ukazuje pełny obraz swego filozoficznego systemu.
Szeroko jest znany dzięki niedługiej rozprawie Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów. Choć w zasadzie Schopenhauer nigdy nie stworzył żadnej filozoficznej szkoły, to jednak wywarł pokaźny wpływ na takich myślicieli jak Bergson (ze swoim intuicjonizmem), Nietzsche (ze swoją filozofią życia), a czerpali z niego także neokantyści i pragmatycy.
Zwykło się nazywać Schopenhauera twórcą pesymizmu filozoficznego. Jak pisze Jan Garewicz jego pesymizm nie miał nic wspólnego z katastrofizmem, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania.
Schopenhauer z jednej strony neguje świat, ale z drugiej strony uznaje ten świat za jedyny z realny. I czyni tak z powodu przyjęcia pewnych zasad aksjologicznych, ale też ontologicznych. Trzeba pamiętać, iż tak punktem znaczącym w myśleniu Schopenhauera była filozofia Immanuela Kanta.
w zasadzie cała ontologia Schopenhauerowska oparta jest na Kancie, lecz jednak nie byłby Schopenhauer filozofem na wskroś oryginalnym, gdyby był tylko kantowskim epigonem. Jak pisze Jan Garewicz Ze ślepego zaułka w jakim znalazła się filozofia niemiecka Schopenhauer widział tylko jedno wyjście: należało uznać doświadczenie za jedyne źródło wiedzy i pokusić się o stworzenie metafizyki uzasadnionej empirycznie.
"Poczwórne źródło wiedzy..." jest taką pierwszą przymiarką do stworzenia nowej Schopenhauerowskiej metafizyki.
