Centralnym tematem publikacji jest zagadnienie Kościoła komunii. Całości obrazu eklezjologii służy w niej ukazanie rzeczywistości komunii Kościoła w przeglądzie historycznym – rozpoczynając od patrystycznego pojmowania communio ecclesiarum, przez eklezjologiczne zawężenia świadomości communio aż do powtórnego odkrycia komunijnego rozmiaru Kościoła.
Końcowym dopełnieniem jest zarysowanie sytuacji komunii eklezjalnej w rozmiarze ekumenicznym. Autor wychodzi jednak od dokonania uściśleń terminologicznych, dotyczących na ogół samego pojęcia komunii i jego kontekstu typowego dla teologii komunijnej.
Tło rozwoju eklezjologii komunijnej stanowi nauczanie Drugiego Soboru Watykańskiego o Kościele, dlatego ukazany zostaje kontekst historyczny rozwoju soborowych idei eklezjologicznych – Kościoła jako ciała Chrystusa, misterium (sakramentu), ludu Bożego i komunii –, a także właściwej hermeneutyki nauczania soborowego.
Kluczowe zagadnienie dla badań komunikacyjnej eklezjologii współczesnej stanowi kwestia współpracy eklezjologii z socjologią, dlatego praca odnosi się też do kwestii możliwości interdyscyplinarnego podejścia w eklezjologii, konieczności uwzględnienia w niej wyników badań socjologicznych i propozycji użycia metody recepcji pośredniczącej.
Eklezjologia komunijna może stać pomocą w kształtowaniu i porządkowaniu teologicznej świadomości Kościoła, w którym chodzi o autentyczne umiłowanie tajemnicy Mistycznego Ciała Chrystusa i wynikającą z tego rzetelną znajomość związanej z nim problematyki, o niewyczerpane bogactwo wiary żarliwej i fascynującej, o rzetelną, pogłębioną i autentycznie zaangażowaną refleksję nad Kościołem, która stałaby się bogatym źródłem inspiracji teologicznej i pastoralnej.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
