W ciągu ostatnich dekad kapitał społeczny stał się jednym z ważniejszych pojęć w naukach społecznych. Uważany jest za czynnik, który w sprzyja rozwojowi społecznemu i gospodarczemu; jego jakością tłumaczy się więc sukcesy i porażki gospodarcze i społeczne, zdolności progresywne i konkurencyjność.
Teoria kapitału społecznego rozwijała się typowo w odniesieniu do społeczeństwa i społeczności lokalnych (ujęcie makroekonomiczne), stopniowo przechodząc na poziom organizacji (ujęcie mikroekonomiczne).
Idea kapitału społecznego nabiera więc coraz większego znaczenia w naukach o zarządzaniu. Staje się kluczem do wyjaśnienia i rozwiązywania najróżniejszych problemów organizacyjnych wynikających z relacji pomiędzy pracownikami.
Autorki skupiły się na problematyce kapitału społecznego wewnątrz organizacji przyjmując definicję, w której kapitał społeczny rozumiany jest jako całość sieci wartości społecznych i norm determinujących relacje międzyludzkie umożliwiające osiągniecie efektu współpracy.
Fundamentem tej całości jest zaufanie. Autorki podjęły próbę udzielenia odpowiedzi na kilka podstawowych pytań: jak kształtowała się koncepcja i zakres pojęciowy kapitału społecznego, jakie funkcje pełni kapitał społeczny we wnętrzu organizacji; skąd bierze się zainteresowanie nauk o zarządzaniu tą problematyką czy są podstawy do tego, żeby kapitałem społecznym można było zarządzać w organizacjach, za pomocą jakich instrumentów można kształtować kapitał społeczny w organizacji.
Kapitał społeczny jest uznawany za siłę napędową wysoko rozwiniętych gospodarek. Zdaniem J. Czapińskiego i T. Panka (Diagnoza Społeczna 2015) poziom kapitału społecznego w Polsce jest niski, co może zapobiegać dalszy wzrost gospodarczy.
Książka wpisuje się w kierunek dyskusji o sposobach zwiększania kapitału społecznego; przybliża wagę tego problemu oraz ukazuje instrumenty które mogą przyczynić się do wzrostu jakości kapitału społecznego.
