Książka jest poświęcona prozie najwybitniejszej dwudziestowiecznej pisarki brazylijskiej, Clarice Lispector (1920-1977). Przyjęte w niej ramy teoretyczne odwołują się do stosowanego poprzez Roberta Esposita pojęcia,,biopolityki afirmatywnej" - ujmowanego tutaj w dyskusji z Michelem Foucaultem i Giorgiem Agambenem, przy jednoczesnym uwzględnieniu głosów autorów takich jak Mircea Eliade, Anthony Giddens i Agata Bielik-Robson.
Perspektywa ta zespala się z postulatem ponownego przemyślenia i dowartościowania,,bezosobowości", pojęcia stanowczego dla zrozumienia antropologicznych, metafizycznych, etycznych i politycznych implikacji dzieł Lispector.
Główną tezą stawianą poprzez autora jest stwierdzenie, że w pisarstwie brazylijskiej autorki - od kronik prasowych, przez opowiadania, po najważniejsze książki, takie jak Pasja według G.H. - mieści się złożona i konsekwentnie rozwijana wizja antropologiczna, w której główne miejsce zajmuje podwójny,,klincz" - ontologiczny i etyczny - między osobowością i bezosobowością.
Jednostka ludzka jest skazana w tej wizji na osobowy sposób istnienia, odseparowujący ją od własnej ontologicznej esencji i wikłający ją w metafizyczną winę, jednak wszelkie próby przezwyciężenia tej kondycji - jakkolwiek często ekstatyczne - wikłają ją na powrót w winę innego rodzaju i wystawiają jednostkę na horror istnienia poza kulturowymi,,dyspozytywami", paraliżując równocześnie możliwość działania w świecie.
W książce prześledzone zostały przedstawienia opisanego klinczu w dziele Lispector, sytuujące go jednocześnie w planie jednostkowej egzystencji, jak i w planie wspólnotowo-politycznym. Analizując kreślone poprzez Lispector perspektywy (niemożliwego) wyjścia poza ten klincz, autor zwraca szczególną uwagę na kryptoteologiczny rozmiar pisarstwa Brazylijki, widoczny w wątkach mistycznych, a także mesjańskich, wywodzących się z tradycji żydowskiej.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
