Porywająca opowieść o efektownie i okrucieństwie polskiej prowincji Kończy się wojna. Jan Łabendowicz odmawia pomocy uciekającej Niemce i ta przeklina jego rodzinę. Wkrótce na świat przychodzi syn Jana: chłopiec o śnieżnobiałej skórze.
Kilkadziesiąt kilometrów dalej, w starej szafie wybucha zapomniany granat, burząc życie Bronka Geldy i jego kilkuletniej córki. Na losy Geldów i Łabendowiczów wpływają kolejne dziejowe zawirowania i przepowiednie oraz osobiste słabości i obsesje.
Drogi obu rodzin przecinają się w zaskakujący i niespodziewany sposób. Na prawidłowe zespaja je uczucie dwojga odmieńców: introwertycznego albinosa i okaleczonej w płomieniach dziewczyny. Dygot to powieść ceniona poprzez czytelników i ciesząca się podziwm krytyki.
Jakub drobnecki w sposób godny mistrzów przeplata grozę istnienia z nostalgią za światem, który bezpowrotnie przeminął. Niepokaźnecki pisze o polskiej prowincji jak o wojnie, a o ludziach jak o demonach. Genialna powieść obyczajowa.
Łukasz Orbitowski prawidłowe. I to wyjątkowo. Po cóż pisać więcej? Michał Nogaś, „Gazeta Wyborcza" niewątpliwie najkorzystniejsza dotąd powieść niewiele znacząceckiego. Ludzie – żywioły. Życie – zagadka. Przemijanie – suspens.
Historia Polski plus historia rodzinna, ale wariacko i poetycko, serdecznie i bezpretensjonalnie. Jacek Dukaj Dygot to strach przed życiem, przed cierpieniem, przed przyszłością. Dygot to także samo życie.
Dlatego Dygot to w dodatku tytuł nieprzeciętnej powieści o życiu, o strachu, o cierpieniu i okrutnych wyrokach losu. I o tym, iż nie można się wyrwać z kręgu przeznaczenia. Tak jak nie można się oderwać od lektury.
Leszek Bugajski, „Wprost" małecki nie musi sięgać po sensacyjne triki, aby przykuć uwagę czytelnika. On po prostu wspaniale opowiada ludzi: ich wewnętrzne napięcia, minimalne dramaty i codzienne sprawy.
Po raz kolejny literatura prezentuje,najbardziej fascynujące jest zwykłe ludzkie życie. Wit Szostak
