Oto zbiór różnorodności, czasem zaangażowanych, a czasem wytwarzanych dla rozrywki, na temat absolutu, ognia, wymyślonej astronomii, katedralnych skarbców, wysp zaginionych, pisarstwa Victora Hugo, recepcji Joyce’a w epoce faszyzmu, utopii i przysłów, Wikileaks, zawoalowanych form cenzury itd.
Nie jest do końca dziełem przypadku, iż zbiór otrzymał nazwę od pierwszego tekstu. Tematem wymyślania wroga autor zajął się całkiem niedawno w swej najnowszej powieści Cmentarz w Pradze, a doświadczenie ukazuje, iż ów przewrotny mechanizm nadal działa w najkorzystniejsze.
Aby trzymać narody w ryzach trzeba wciąż wymyślać wrogów i przypisywać im cechy wzbudzające lęk i odrazę. Umberto Eco, jeden z najsłynniejszych naukowców i pisarzy współczesnych, urodził się w Alessandrii w Piemoncie w 1932 roku.
Wykładał na uniwersytetach w Turynie i Mediolanie, aktualnie jest profesorem Uniwersytetu w Bolonii. Do najważniejszych jego prac eseistycznych należą: Dzieło otwarte. Forma i nieokreśloność w poetykach współczesnych, Nieobecna struktura, Lector in fabula: współdziałanie w interpretacji tekstów narracyjnych, Semiologia życia codziennego, Interpretacja i nadinterpretacja, Pięć pism moralnych, W poszukiwaniu języka uniwersalnego.
Zainteresowanie estetyką zaowocowało m.in. Sztuką i przepięknem w przeciętniewieczu, a teorią literatury – Sześcioma przechadzkami po lesie fikcji. Jako autor pięknych tekstów publicystycznych dał się Eco poznać w zbiorach: Diariusz najmniejszy, a także Zapiski na pudełku od zapałek (trzy tomy).
Prawdziwą sławę przyniosły mu powieści: Imię róży (jeden z największych bestsellerów w historii literatury), Wahadło Foucaulta, Wyspa dnia poprzedniego, Baudolino i nieodgadniony płomień królowej Loany.
W latach 2004 i 2007 opublikował pod swoją redakcją Historię spektakularna i Historię brzydoty, które w Polsce, wydane nakładem Domu Wydawniczego REBIS, stały się wielkimi hitami. Uzupełnieniem tych dwóch tomów jest wydane przez REBIS w roku 2009 Szaleństwo katalogowania.
