Korona śniegu i krwi

Elżbieta Cherezińska kocha Piastów i średniowiecze – czas walki o obszar państwa, ambicji książąt, pychy wielmożów, intryg biskupów, działalności trucicieli, porywaczy i zabójców. W powieści przenika się rzeczywistość historyczna z magiczną, ożywają heraldyczne stwory, tocząc z sobą nieprzemijalne wojny. Bohaterowie powieści zmagają się z pożądaniem i duchowością, czując równocześnie ciężar powierzonych im misji.Do walki o koronę, jak na rycerskim turnieju, stają książę Przemysł II – popędliwy i kochliwy młodzieniec, Władysław – karzeł o mocy giganta, Henryk – bogaty i próżny książę wrocławski. Polskiego tronu pragną w dodatku przedstawiciele obcych dworów. Z trybun turniejowi przyglądają się Bolesław Wstydliwy i jego świątobliwa małżonka Kinga obdarzona magicznymi zdolnościami. Obserwuje te zmagania także skromny kantor, późniejszy arcybiskup gnieźnieński, Jakub Świnka, współtwórca królestwa i Kościoła prawdziwie polskiego. Losy pojedynku może w całości odmienić tajemnica skrywana poprzez znamienity ród Zarembów. Postacie produkowane poprzez Cherezińską są niemal jak wzięte z kart dramatów Szekspira – działają na krawędzi świata realnego i duchów. Są błyskotliwe, rycerskie,równocześnie groźne i okrutne. To wyśmienita męska proza nasycona kobiecą wrażliwością.– Maciej Parowski, redaktor naczelny „Czasu fantastyki, autor m. In. Burzy. Ucieczki z Warszawy ’40.Ta książka miała być sensacyjną opowieścią, która rozgrywa się na niezbyt uczęszczanym zakręcie historii. Niewiele znany król, skomplikowany do ogarnięcia czas, zawieruchy rozbicia dzielnicowego. Mój Wydawca powiedział: „Czy mogłaby się Pani temu przyjrzeć? To może być polska gra o tron, gra o duszę Polski, której reguły narzucili Mieszko, Chrobry i święty Wojciech, stapiając w jedno to, co świeckie, z tym, co duchowe. A po stuleciach odnowili to Przemysł II i Jakub Świnka i, żeby mnie przekonać, dodał: „To przecież Piastowie – źródło naszej wielkości i dumy, marzeń i wyobraźni narodowej.