Zapewnienie ciągłości działalności przedsiębiorstwa to immanentny komponent budowania marki i tradycji organizacji, faktor potrzebny do ochrony wcześniej zdobytego udziału w rynku. Teoria przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstwa, rozwijana intensywnie de facto od samego początku wyodrębnienia dyscypliny nauk o zarządzaniu (dziś jeszcze i: jakości), jest bezustannie wzbogacana o świeże komponenty.
Postęp technologiczny i strukturalne zmiany w gospodarce, dążenie przedsiębiorstw do implementowania strategii jednostajnego rozwoju i działania w myśl koncepcji społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) wymuszają wprowadzanie zmian w systemach zarządzania przedsiębiorstwem, w tym zarządzania zasobami ludzkimi.
Modele organizacji ukształtowane na przestrzeni lat i funkcjonujące do dziś nie sprawdzają się w konfrontacji z obecną rzeczywistością, gdzie większą wagę przekłada się do roli pracownika w sukcesie organizacji i elastyczności jej działania.
Już samo przygotowanie się przedsiębiorstwa do funkcjonowania w niepewnym otoczeniu powinno zredukować liczbę podjętych pod presją czasu błędnych decyzji biznesowych w przypadku wystąpienia zagrożeń w postaci sytuacji kryzysowych.
W praktyce gospodarczej i w szeroko pojętym środowisku naukowym panuje konsensus co do tego, iż przedsiębiorstwa powinny nie tylko dążyć do adaptacji,zwykle do kształtowania postawy wyprzedzającej reaktywności.
charakteryzuje się ona permanentnym ukierunkowaniem organizacji na wszelkich jej szczeblach na zmianę, która była i jest i wydaje się, iż będzie w przyszłości nabierała na dynamice. W kontekście tych rozważań warto stale dbać o dyskurs naukowy i konfrontację teorii i praktyki gospodarczej, żeby zachować nie tylko ciągłość podmiany poglądów,przez efekty synergiczne kreować dla obu stron wartość dodaną.
Dla praktyki gospodarczej będzie nią poszerzenie horyzontu o nowe spojrzenie, często wykraczające swym myśleniem poza dotychczasowe ramy sektora, dla nauki zaś - budowanie nowych paradygmatów i teorii naukowej.
