Ciało „dyciowego" wiersza znowu straceńczo tańczy przed czytelnikami. Tańczy ciało prywatne – bolące, chore, słabe, rozedrgane pomiędzy pragnieniami a ograniczeniami. Ciało, które wybija – stopami, synkopami, perseweracjami – poetycki rytm nawet wtedy (albo zwłaszcza wtedy), gdy nie domaga głowa, a „antyświryna" zaciemnia wyrazistość.
Na pograniczu rozumu i szaleństwa tańczy też poetyckie ciało publiczne: uwikłane w społeczeństwo i historię, targane sprzecznościami, schizofrenicznie rozrywanena scenie pamięci między polskością a ukraińskością.
I znowu schodzące się, godzące, scalone – w unikalnym idiomie poezji Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
