Żydowski polak, polski żyd. problem tożsamości w literaturze polsko-żydowskiej Elipsa dom wydawniczy

Książka, którą chcemy wszystkim zaproponować jako lekturę jest kolejnym elementem powolnego procesu włączania do historii kultury polskiej nad wyraz oryginalnego zjawiska jakim była literatura polsko-żydowska. Sformułowanie literatura polsko-żydowska pojawiło się w roku 1866 w piśmie Izraelita, wyróżnił ten osobny kierunek - Mojżesz Cohn ( w liście do redakcji). Na nowo termin ów pozostał zdefiniowany w trakcie debat, które miały miejsce w dwudziestoleciu międzywojennym. Spośród współczesnych badaczy historii literatury ważnym sygnałem i wyróznioniem niedocenianego czy zapomnianego pola badawczego były prace profesor Eugenii Prokop-Janiec. Ów fenomen polsko-żydowskiej literatury - rozpatrywany w kontekście indywidualnej i grupowej tożsamości - stał się przedmiotem zainteresowania badaczy, którzy spotkali się na konferencji, jaka miała miejsce w dniach 15-16.11.2010 na Uniwersytecie Warszawskim. Wokół tak zdefiniowanej tematyki i kształtowania się polsko-żydowskiej narracji od końca XIX wieku po czasy współczesne, koncentrowały się wszystkie pokazujene rozważania. Analizowano najróżniejsze strategie tekstowe - prezentowane tak w działach literackich jak i w debatach prasowych czy działalności społecznej - dotyczące krystalizowania się modeli identyfikacji. Odniesieniami dla indywidualnych konstrukcji tożsamości bywały odmienne kręgi - żydowskie i nieżydowskie symboliczne zasoby kulturowe. Brano pod uwagę czynniki wewnętrzne - rekonstrukcje rodzinnych dziejów czy wybory asymilacji lub syjonizmu albo rozwijania Bundowskiej wersji jidyszkajt. Dyskutowano ponadto o oddziaływaniach zewnętrznych, takich jak odmiany antysemityzmu, zmuszających do konfrontacji z polsko-żydowskim dziedzictwem.