Empatia i mózg Stach ryszard, stach-borejko anna

Książka jest nad wyraz udaną próbą pogłębionej i wielokierunkowej analizy zależności, jakie zachodzą pomiędzy pojęciem czy konstruktem empatii a tymi wewnętrznymi regulatorami aktywności człowieka, które można bezpośrednio powiązać ze strukturalnymi i ergonomicznymi właściwościami mózgu. W swoim podstawowym zamyśle praca stanowi próbę komplementarnego ujęcia dwóch głównych nurtów badań nad zjawiskiem empatii. Pierwszy z nich ma charakter ściśle psychologiczny i dotyczy jednocześnie analizy mechanizmów samego zjawiska empatii, jej typów, manifestacji, kształtowania się w toku rozwoju i dojrzewania, jak i jej społecznych i interpersonalnych konsekwencji. Drugi nurt badań nad empatią ma rozmiar zdecydowanie bardziej biologiczny i jest związany ze atrakcyjnym rozwojem neuronauk spowodowanym z zasady szerokim zastosowaniem nieinwazyjnych metod badania funkcjonującego mózgu oraz odkryciem neuronów lustrzanych.

Przedstawione przez autorów rozważania znacznie poszerzają wiedzę o niełatwych relacjach, jakie zachodzą między mózgiem, w tym zwłaszcza wewnętrznymi regulatorami zachowania, które można odnieść bezpośrednio do jego strukturalnych i ergonomicznych cechy, a rozwojem i stanem empatycznych dyspozycji. Rozważania i wnioski zawarte w monografii również ważny aspekt poręczny. Będą przydatne zarówno w pracy klinicznej, na przykład w trakcie rozważań nad genezą tych zaburzeń osobowości, które manifestują się różnymi deficytami emocjonalnymi, jak i dla neuropsychologów analizujących zaburzenia najróżniejszych funkcji i procesów psychicznych. Korzystać także z nich będzie można w opiniowaniu sądowo-psychologicznym, w profilaktyce, prewencji czy oddziaływaniach rehabilitacyjnych. Istnieje także możliwość i potrzeba zastosowania wyników badań w programach resocjalizacyjnych i terapeutycznych, w opiece postpenitencjarnej także w codziennej praktyce instytucji zajmujących się wychowaniem, zaburzeniami socjalizacji i rozwoju społecznego.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Józefa K. Gierowskiego Książka jest niezwykle udaną próbą pogłębionej i wielokierunkowej analizy zależności, jakie zachodzą między pojęciem czy konstruktem empatii a tymi wewnętrznymi regulatorami aktywności człowieka, które można bezpośrednio powiązać ze strukturalnymi i ergonomicznymi właściwościami mózgu. W swym podstawowym zamyśle praca stanowi próbę komplementarnego ujęcia dwóch głównych nurtów badań nad zjawiskiem empatii. Pierwszy z nich ma charakter ściśle psychologiczny i dotyczy zarówno analizy mechanizmów samego zjawiska empatii, jej typów, manifestacji, kształtowania się w toku rozwoju i dojrzewania, jak i jej społecznych oraz interpersonalnych konsekwencji. Drugi nurt badań nad empatią ma rozmiar bezdyskusyjnie bardziej biologiczny i jest związany ze pięknym rozwojem neuronauk spowodowanym z zasady szerokim zastosowaniem nieinwazyjnych metod badania funkcjonującego mózgu oraz odkryciem neuronów lustrzanych.

Przedstawione poprzez autorów rozważania znacznie poszerzają wiedzę o trudnych relacjach, jakie zachodzą pomiędzy mózgiem, w tym zwłaszcza wewnętrznymi regulatorami zachowania, które można odnieść bezpośrednio do jego strukturalnych i praktycznych właściwości, a rozwojem i stanem empatycznych dyspozycji. Rozważania i wnioski zawarte w monografii też ważny aspekt funkcjonalny. Będą przydatne zarówno w pracy klinicznej, na przykład w trakcie rozważań nad genezą tych zaburzeń osobowości, które manifestują się rozmaitymi deficytami emocjonalnymi, jak i dla neuropsychologów analizujących zaburzenia przeróżnych funkcji i procesów psychicznych. Korzystać też z nich będzie można w opiniowaniu sądowo-psychologicznym, w profilaktyce, prewencji czy oddziaływaniach rehabilitacyjnych. Istnieje także możliwość i potrzeba wykorzystania wyników badań w programach resocjalizacyjnych i terapeutycznych, w opiece postpenitencjarnej też w codziennej praktyce instytucji zajmujących się wychowaniem, zaburzeniami socjalizacji i rozwoju społecznego.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Józefa K. Gierowskiego