Żaluzje, drzwi od werandy wszystko na głucho. Pomiędzy żwirem wyrastała trawa. Nic interesującego. Z boku, pod drugą terasą, było jeszcze jedno wejście, najwidoczniej prowadzące do kuchni. Wylany asfaltem ganek i całe otoczenie okryte sklepieniem powojów, i przeróżnych pnączy, kto wie od ilu lat nie przerzedzanych. Tu stała także beczka do połowy wypełniona wodą. Tłoczyły się przy niej krzaki akacji, oleandry, mimozy. Twarze w wodzie odbijały się ciemno-zielono, a sama beczka wydawała się bez dna; zaś woda z niedosiężnych podziemi. Zaczęliśmy dlaczegoś chodzić na palcach i mówić szeptom. Z drogi dochodził gwar ruchu. Tu panowała cisza cmentarna. A równocześnie zdawało się, że dom tylko śpi, oddycha po swemu, może opuścił żaluzje powiek na swe okienne oczy. Krzyknąć, a zbudzi się raptem!
Powiało kurzem, pleśnią, zastałym powietrzem normalnie nie wietrzonego domu. Uderzyła ciemność, lecz oczy prędko oswoiły się z tym trochę światła, które przenikało przez deszczułki żaluzji. Było pusto. Na oknie stał kawnik emaliowany na niebiesko, pajęczyna. Na ścianie plama od zacieku wyobrażała krokodyla. Na podłodze obszerny gwóźdź. Dwoje drzwi było w pół otwarte. Na-wprost do pokaźnego pokoju bez mebli. Tylko na ścianie wisiał obraz pokazujący panią w bieli wpółleżącą na kanapie. Zatrzymałem się w progu. Obraz miał czarne ramy. Była li to cesarzowa Józefina? Była li właścicielka willi? Margrabina de...? Księżna de...? Czy tylko... Nie mogłem wytrzymać jej wzroku. Patrzyła wprost, z góry ku mnie jak zwykłe są patrzeć obce damy. Wycofałem się na palcach. Drzwi na lewo prowadziły do rozległego, typu hallu, skąd były schody na piętro. W rogu stolik na trzech nogach, pleciony fotel z wypchniętym siedzeniem, a nad nim znowuż patrzał portret ze ściany, poczerniały ze starości. Nic więcej.
Józef Mackiewicz
Powiało kurzem, pleśnią, zastałym powietrzem normalnie nie wietrzonego domu. Uderzyła ciemność, lecz oczy prędko oswoiły się z tym trochę światła, które przenikało przez deszczułki żaluzji. Było pusto. Na oknie stał kawnik emaliowany na niebiesko, pajęczyna. Na ścianie plama od zacieku wyobrażała krokodyla. Na podłodze obszerny gwóźdź. Dwoje drzwi było w pół otwarte. Na-wprost do pokaźnego pokoju bez mebli. Tylko na ścianie wisiał obraz pokazujący panią w bieli wpółleżącą na kanapie. Zatrzymałem się w progu. Obraz miał czarne ramy. Była li to cesarzowa Józefina? Była li właścicielka willi? Margrabina de...? Księżna de...? Czy tylko... Nie mogłem wytrzymać jej wzroku. Patrzyła wprost, z góry ku mnie jak zwykłe są patrzeć obce damy. Wycofałem się na palcach. Drzwi na lewo prowadziły do rozległego, typu hallu, skąd były schody na piętro. W rogu stolik na trzech nogach, pleciony fotel z wypchniętym siedzeniem, a nad nim znowuż patrzał portret ze ściany, poczerniały ze starości. Nic więcej.
Józef Mackiewicz
Tytuł Dzieła T.25 Tajemnica żółtej willi i inne... Autor Józef Mackiewicz Wydawnictwo Kontra EAN 9780907652854 ISBN 9780907652854 Kategoria Literatura, Opowiadania ilość stron 176 Format 205x135 mm Rok wydania 2015 Oprawa twarda
