Śniło mi się, że nie było tej i tamtej wojny, śniło mi się, iż już nie boli. Siedzę ja, sztubak, na kolegium Tęczowego Sztandaru i czytam referat Pachnące skarpetki mędrca. Temperatura tropikalna, bo w kącie hula mopsożelazny piecyk naczelnego. I pyta redaktor: Kto jest ten facet, co z trumny mnie wygrzebał?.
To Jurij Zawadski, czteroręki poeta.
Jurij Zawadski, piewca naszej zgnilizny.
Zawadski powiedzie nas ślepymi ulicami hańby i szemranymi lokalami z ruskimi na talerzu. Pokaże, gdzie się bóg przypadkiem narodził i dokąd cichaczem uleciał. Przypnie nam ordery do piersi, a do kolan słońce.
Kiedy świat zidiocieje do reszty, Zawadski chwyci nas za bary i wrzaśnie na całe gardło: kochajmy się jak wariaci, teraz i za każdym razem, na wojnie i kiedy nie boli.
Bo czy pod tym stołem, który nas dzieli, nie stykamy się tajnie skarpetkami?
