Interakcje leków używanych w farmakoterapii bólu posiadają nad wyraz pokaźne znaczenie poręczne. Pacjent leczony z powodu dolegliwości bólowych przyjmuje równocześnie kilka leków, które mogą wchodzić ze sobą w niekorzystne interakcje zarówno farmakokinetyczne, jak i farmakodynamiczne, czego rezultatem jest występowanie działań niepożądanych o różnym obrazie klinicznym. Dodatkowy problem użyteczny stanowi fakt,równocześnie użytkowane leki mogą charakteryzować się wspólnym profilem działań niepożądanych, które mogą ulegać potencjalizacji.
Stan pacjenta leczonego z powodu bólu często ulega dynamicznym zmianom, które wywołują pojawianie się nowych objawów, dlategowyraźnym elementem oceny chorego jest rozróżnienie objawów związanych z progresją choroby i wynikających bezpośrednio z działań niepożądanych wykorzystywanych leków. W praktyce lekarza przyjmującego pacjenta w ambulatorium z grupy leków przeciwbólowych głównie użytkowane są nieopioidowe leki przeciwbólowe (NLPZ, paracetamol, metamizol)
Stan pacjenta leczonego z powodu bólu często ulega dynamicznym zmianom, które wywołują pojawianie się nowych objawów, dlategowyraźnym elementem oceny chorego jest rozróżnienie objawów związanych z progresją choroby i wynikających bezpośrednio z działań niepożądanych wykorzystywanych leków. W praktyce lekarza przyjmującego pacjenta w ambulatorium z grupy leków przeciwbólowych głównie użytkowane są nieopioidowe leki przeciwbólowe (NLPZ, paracetamol, metamizol)
