Bohaterowie Snu zimowego, opublikowanego po raz pierwszy w 1973 roku, to ludzie odizolowani od społeczeństwa, odklejeni od rzeczywistości przeżywają życie w myślach i nie przestają żałować tego, co zdarzyło się w przeszłości. Bezustannie zaskakiwani przez świadomość upływającego czasu, powodują wrażenie bezwolnych i przekonanych o tym, iż podejmowanie walki o własne życie jest pozbawione sensu.
Niespieszny rytm tej historii przerywają niejednokrotnie humor i ironia, odsłaniając tragikomiczny rys zdarzeń, które stają się udziałem bohaterów. Sen zimowy to także przejmujący, symboliczny obraz społeczeństwa irańskiego lat 60. Balansującego na granicy tradycji i innowacyjności, gdzie nie wykształciło się jeszcze poczucie odpowiedzialności za swój los, a niezależność jest traktowana jak odchylenie od powszechnie panującej normy.
Niespieszny rytm tej historii przerywają niejednokrotnie humor i ironia, odsłaniając tragikomiczny rys zdarzeń, które stają się udziałem bohaterów. Sen zimowy to także przejmujący, symboliczny obraz społeczeństwa irańskiego lat 60. Balansującego na granicy tradycji i innowacyjności, gdzie nie wykształciło się jeszcze poczucie odpowiedzialności za swój los, a niezależność jest traktowana jak odchylenie od powszechnie panującej normy.
