Marek Pruchniewski - dramatopisarz, scenarzysta, wykładowca w Szkole Laboratorium Dramatu, a także w Warszawskiej Szkole Fotografii i Grafiki Projektowej. Urodził się w 1962 roku w Poznaniu, gdzie ukończył studium oligofrenopedagogiki. Pracował jako sprzedawca, nauczyciel i wychowawca w szkole specjalnej oraz jako bibliotekarz.
Laureat wielu nagród, trzykrotny finalista Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Zdobywca Grand Prix IV i XI Festiwalu Dwa Teatry za sztuki Łucja i jej dzieci oraz Kontrym. Autor scenariuszy do filmów Sławomira Fabickiego Z odzysku i Miłość, a także filmu Marcina Wrony Moja krew.
Twórczość Pruchniewskiego to zatem teren, na którym dokonuje się walka pomiędzy tym, co kulturowo wysokie i niskie, pomiędzy tym, co teatralne i filmowe, między tym, co jednostkowe i zbiorowe, pomiędzy tym wreszcie, co instynktowne i kontrolowane społeczną,,umową". Nieprzypadkowe to antynomie. Pierwsza z nich odzwierciedla odwieczną opozycję między pokusami apolińskiego artyzmu a pragnieniem dionizyjskiego,,utylitaryzmu", druga - zaogniający się od półwiecza spór pomiędzy,,czystością" zasad teatru a brutalną,,totalnością" kina, trzecia - tragiczne szamotanie się ludzkiego istnienia w pułapce społeczno-politycznego układu, ostatnia - stały konflikt człowieczego poczucia wolności zderzonego z zasadami opartymi na hierarchii i przymusie.
Stanisław Bereś
Sztuka Pruchniewskiego (Łucja i jej dzieci) ukazuje świat, w którym rodzina, asygnowana do tego, żeby dawać życie, funkcjonuje jak miniaturowy Oświęcim. Najgorsza jest jednak nie obojętność, ale język, w którym zbrodnia dokonuje się wcześniej aniżeli w rzeczywistości.
Roman Pawłowski
Pruchniewski z groteskową werwą daje panoramę postaw, międzyludzkich klinczy. Jakby wszystkie polskie grzechy jechały tym autokarem do świętych miejsc Europy. I na nieszczęście - wróciły. Jest w tej sztuce (Pielgrzymi) miejsce na cud, dobroć, choć chwilową przemianę bohaterów.
Łukasz Drewniak
