Generał brygady Andrzej Galica (1873-1945) to postać niezwykła w armii II Rzeczypospolitej. Prezentowana biografia wypełnia lukę w historiografii, demonstrując najważniejsze, niejednokrotnie zupełnie nieznane aspekty życia i działalności tego górala.
Obejmuje jego życie, a także losy rodziny. Przyszły generał urodził się w Białym Dunajcu. Uczył się w Poroninie i Nowym Targu, a następnie w Krakowie, gdzie zdał maturę. Studia rozpoczął w 1899 r. W Szkole Politechnicznej we Lwowie, kontynuował je w Wiedniu, gdzie w 1903 r.
zdobył dyplom inżyniera. Przed 1914 r. Rozpoczął działalność niepodległościową. Był komendantem Związku Strzeleckiego w Skawinie. W trakcie I wojny światowej służył w Legionach Polskich, dochodząc do stanowiska dowódcy pułków (6, 3 i 4).
Walczył m.in. Pod Jastkowem (chrzest bojowy - lipiec/sierpień 1915 r.) i Kostiuchnówką (lipiec 1916 r.). Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i rozpoczął organizowanie pułków strzelców podhalańskich.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca dywizji. W 1920 r. Otrzymał nominację na generała brygady. Do 1926 r. Dowodził 21 Dywizją Piechoty Górskiej w Bielsku-Białej, a do 1930 r. Był dowódcą Okręgu Korpusu nr X Przemyśl.
Następnie został posłem, a w 1935 r. - senatorem. Był jeszcze literatem, jego sztuki wystawiono w teatrach Krakowa i Przemyśla. Już za życia stał się legendą. W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał w Majdanie koło Piotrkowa Trybunalskiego i w Warszawie.
Zmarł wkrótce po zakończeniu II wojny światowej. Generał jest najszczególniej znany jako twórca jednostek podhalańskich i ich umundurowania. Pamięć o Galicy przetrwała w nazwach ulic wielu miast (np. Bielsko-Biała i Zakopane), jego pomnik stoi w Białym Dunajcu, a tablice pamiątkowe wiszą m.in.
w Nowym Targu i Chicago.
