Maniuś Kitajec i jego ferajna

Kolejny, dziewiąty już tom "Opowiadań powojennych" najistotniej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego Wiecha. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz kreuje język, gwarę warszawskich znikomych cwaniaczków. Opisując świat z punktu widzenia przeciętnego, trochę z marginesu osobnika zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. Wiech oddawał koloryt ulicy, lecz sam był dżentelmenem w każdym calu. A poza tym Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją oryginalną formę, bo może upraszczała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka. A o języku swej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie "Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za pokaźne słowo. Starałem się zawsze wiernie ją tylko odtworzyć. Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, lecz wypadków tych było mało". Tej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, lecz może głównie to po prostu pisarz nadzwyczajny, o którym M. Choromański pisał choćby; "Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych". W tym tomie znajduje się jedna z dwóch powieści Wiecha, mistrza niedługiej formy. Jest to zatem tom nieszablonowy, a Wiech jak się okazuje sprawdza się i w dłuższej niżeli opowiadanie formie pisarskiej. No i ta galeria kolorowych postaci od hrabiego, profesora, poprzez murzyna Jumbo, Piskorczaka zwanego Szmają, panią Rypalską, lecz panią Aniołkową aż po samego Maniusia Kitajca tylko nie Chińczyka, bo za Chińczyka to Maniuś Kitajec by się obraził. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.