"Na książkę – prócz rozdziału objaśniającego metodę interpretacyjną – składają się studia o dziewięciu pisarzach przeróżnych generacji. Innowacyjne projekty pisarskie Witolda Gombrowicza, Tadeusza Różewicza, Leopolda Buczkowskiego, Adama Ważyka, Edwarda Redlińskiego, Juliana Kornhausera, Jerzego Krzysztonia, Dariusza Bitnera, a także Zbigniewa Kruszyńskiego inscenizują dylematy i aporie dojrzałej i późnej nowoczesności.
Autor wpisuje analizowane utwory w historyczne i historycznoliterackie konteksty, na ogół jednak wprawia w ruch gry językowe zaczerpnięte z pism współczesnych filozofów (m.in. Michela Foucaulta, Richarda Rorty’ego, Jacques’a Derridy, Giorgio Agambena czy Petera Sloterdijka).
Powiązanie literatury i filozofii w schemacie nazwanym produkcyjnym pozwala mu ukazać, w jaki sposób maszyna tekstowa produkuje myśl, to znaczy dochodzi do swych własnych prawd dzięki pośrednictwu filozofii.
Jerzy Franczak konsekwentnie ujmuje literaturę innowacyjną jako szczególny typ filozofii, ściślej – szczególny (a choćby poszczególny) sposób filozofowania. Szczególny, bo realizujący się nie przez sam ruch myśli, lecz za sprawą idiomatycznego gestu pisarskiego.
Jeśli w literaturze szuka filozofii, to nie znaczy, że filozofia funkcjonuje u niego na prawach klucza objaśniającego sens omawianych utworów. Nie znaczy to w dodatku, że czyjś gest pisarski przekłada się na jakąś znaną skądinąd koncepcję.
Znaczy to, że pisanie – wraz ze wszystkimi osobliwościami właściwymi dla danego tekstu czy autora – jest praktyką refleksyjno-krytyczną par exellence." prof. Dr hab. Krzysztof Uniłowski Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
