Książka posiada propozycje ćwiczeń, usprawniających narządy mowne, niezbędne do powodowania podstawowych głosek języka polskiego oraz najróżniejsze metody uzyskiwania dobrych realizacji poszczególnych dźwięków. To bardzo cenna publikacja dla studentów logopedii, logopedów, rozpoczynających pracę w zawodzie i specjalistów dziedziny, którzy poszukują pionierskich rozwiązań metodycznych, np. Poprzez zabawę. Pozycja szeroki katalog ćwiczeń ulepszających funkcjonowanie narządów mownych.
Najpierw warto usprawnić artykulatory, a dopiero potem powodować i automatyzować jedną w danym szeregu głoskę. Takie rozwiązanie podyktowała własna długoletnia praktyka logopedyczna. Po dokładnym opanowaniu jednej głoski w szeregu, zwykle nie ma potrzeby prowadzenia ponownie ćwiczeń, ułatwiających narządy mowne dla wywołania pozostałych dźwięków. Kierując się powyższą zasadą, ułożono po jednym zestawie ćwiczeń przygotowujących dla głosek przedniojęzykowo-zębowych [t] [d] [n], tylnojęzykowych [k] [g] [x], wargowo-zębowych [f] [v], wargowych [p] [b] i miękkich welarnych [k] [g]. W pakiecie ujęto wyłącznie miękkie welarne [k] [g] — jako częściej powtarzające się odchylenia, spowodowane naleciałościami gwarowymi mieszkańców Śląska.
Dla głosek szeregów: szumiącego, syczącego i ciszącego, a także głoski [r] oddzielono ćwiczenia ułatwiania języka od treningu warg. Przygotowano też specjalny zestaw doskonalący artykulację rzadziej zniekształcanych głosek.
Procesom inicjującym wywoływanie głoski [r] poświęcono niezaprzeczalnie więcej uwagi. Wynika to z potrzeby dokładnego usprawnienia języka, tj. Doprowadzenia do jego pionizacji i dwu- lub trzykrotnego szybkiego uderzania o podniebienie.
Poniższe opisy sposobów wywoływania głosek i zbiory ćwiczeń poprawiających działanie narządów mowy uszeregowano trafnie do częstotliwości występowania zaburzeń, początkując od głosek z reguły korygowanych w gabinetach logopedycznych.
Ponieważ u osób, które wykazują zmiany rodzaju dyslalicznego zwykle nieprawidłowymi głoskami są spółgłoski dentalizowane, opisy rozpoczęto od głosek szumiących, przez syczące, kończąc na ciszących. Następnie scharakteryzowano głoskę [r], przedniojęzykowo-zębowe [t] [d] [n], tylnojęzykowe [k] [g] [x], pozostałe opozycje: dźwięczna — bezdźwięczna, a także rzadziej zniekształcane spółgłoski. Na końcu umieszczono samogłoski, których terapia prowadzona jest w śladowej liczbie przypadków.
Zaprezentowane opracowanie powinno stanowić cenny przewodnik dla studentów logopedii i logopedów, prowadzących terapię z osobami z wadami wymowy.
