Dzieło Onga jest jednym z kamieni węgielnych w zakresie problematyki oralności i piśmienności, ujętej w wymiarze antropologicznym i teoretycznoliterackim. Prezentuje podstawową charakterystykę literackiej oralności, rozpatruje znaczenie pisma dla przekształceń świadomości, rolę druku, zmianę kulturowej orientacji ze słyszenia na widzenie.
Uwzględnia problematykę narracji, budowy fabuły i postaci w literaturze ustnej i pisanej. Odnosi się do głównych kierunków metodologicznych w literaturoznawstwie dwudziestowiecznym, od strukturalizmu i amerykańskiej Nowej Krytyki, przez teorię aktów mowy i jej teoretycznoliterackie konsekwencje po dekonstrukcjonizm.
Słowem pokazuje komplet zagadnień z dziedziny oralności i piśmienności, ta jak zostały one ujęte u początków badań nad tą problematyką. Z recenzji Małgorzaty Czermińskiej Praca nad nową edycją tekstu naukowego może stanowić źródło satysfakcji.
Radość sprawia konstatacja, że potrzeba wznowienia książki wynikła stąd, iż wydanie wcześniejsze zostało zaczytane, zniknęło z obiegu, a więc obudziło zainteresowanie; w tym przypadku niewątpliwie ponad wymogi sceptyków.
Zarazem to szczęsna okazja, aby poprawić wyłowione błędy, których, jak mówią, ustrzec się niepodobna w żadnym ludzkim wytworze.
