Zaszłości

Bohater książki, mocno autobiograficzny, trochę dozmyślany, pisze dziennik. Nie taki nad wyraz regularny, dzień po dniu: siada do zeszytu, gdy coś go ruszy. Na przykład język, który często powoduje nieprzewidzianki użytkownikom, przekazując więcej, niżeli sami chcieli powiedzieć. Bohatera Zaszłości, mimo że jest już raczej starszym niż późnośrednim panem, sporo rzeczy nie przestaje zadziwiać. Na przykład uczelnia, na której pracuje, a która coraz bardziej zachowuje się jak przedsiębiorstwo produkcyjne. A na tej uczelni utytułowane koleżeństwo, coraz ściślej przymierzające najróżniejsze nowomodne chomąta. Bohatera książki wciąż dziwią również ulice miasta, schodzonego niegdyś po wielokroć – a teraz czuje się w nim niepewnie.
W Zaszłościach mnóstwo się czyta, słucha, ogląda, stąd ślady pokaźnej literatury i gazet, arcydzieł i rozrywek. Bohater tej prozy, jak się zdaje, uważa, iż składamy się w obfitej, pokaźnej mierze z książek, muzyki i ludzi, które wybraliśmy. I wybieramy.
To książka bardzo prywatna, ale w żaden sposób nie zamknięta. Przeciwnie, dla czytelnika jest tam doprawdy dużo miejsca. Owszem, dużo rzeczy autor powiedział, a może jeszcze więcej zostawił niedopowiedzeń. Stąd to miejsce, o którym była mowa przed chwilą.
To książka społeczna. Dzieją się przeróżne rzeczy, interesujące i groźne; bohater Zaszłości dużo zaś umie zobaczyć i usłyszeć.
Jest to więc dzieło uważne, szczególnie uważne. I komiczne: od zabawnych sytuacji językowych do wcale znaczącej (i raczej nieuniknionej) śmieszności absurdu.