Publikacja Polityki sieciowej popkultury dotyczy praktyk uczestnictwa w sieciowej kulturze lubianej jako aktywności politycznej, czyli tych względnie nowych momentów, gdy popkultura online staje się językiem, którym mówią obywatele podejmujący swoje działania oraz tych, w których sieciowa kultura popularna jest przedmiotem aktywności politycznej obywateli, to znaczy typym zasobu, o który toczy się polityczny spór jak było chociażby w przypadku europejskich protestów przeciw ACTA. []
Analiza współczesnej sieciowej popkultury byłaby niepełna bez możliwie precyzyjnego opisania internetu jako środowiska praktyk społecznych. [] Sieć mediatyzuje współczesną politykę i mediatyzuje kulturę popularną w niełatwych technologicznych, społecznych i ekonomicznych procesach. Ekonomiczny rozmiar cyfrowej mediatyzacji nabiera znaczenia wraz z komercjalizacją współczesnej sieci; nowe media są nie tylko technologią, lecz i zbiorem rynkowych podmiotów o coraz mocnojszej pozycji i określonych ekonomicznych celach. Realizacja tych celów w praktyce wpływa na sposoby uczestnictwa ludzi w popkulturze czy polityce, co stanowi jeden z centralnych tematów książki. Innymi słowy, rekonstruuje w niej polityczny status nowych mediów jako narzędzi artykulacji, rozumianej, w pewnym uproszczeniu, jako złożony zbiór praktyk, przez które ludzie nieprzerwanie reprodukują jednostkowe i zbiorowe tożsamości. (ze Wstępu)
Analiza współczesnej sieciowej popkultury byłaby niepełna bez możliwie precyzyjnego opisania internetu jako środowiska praktyk społecznych. [] Sieć mediatyzuje współczesną politykę i mediatyzuje kulturę popularną w niełatwych technologicznych, społecznych i ekonomicznych procesach. Ekonomiczny rozmiar cyfrowej mediatyzacji nabiera znaczenia wraz z komercjalizacją współczesnej sieci; nowe media są nie tylko technologią, lecz i zbiorem rynkowych podmiotów o coraz mocnojszej pozycji i określonych ekonomicznych celach. Realizacja tych celów w praktyce wpływa na sposoby uczestnictwa ludzi w popkulturze czy polityce, co stanowi jeden z centralnych tematów książki. Innymi słowy, rekonstruuje w niej polityczny status nowych mediów jako narzędzi artykulacji, rozumianej, w pewnym uproszczeniu, jako złożony zbiór praktyk, przez które ludzie nieprzerwanie reprodukują jednostkowe i zbiorowe tożsamości. (ze Wstępu)
